De garage achter het huis van Henk in Mill herbergt een heus museum. “Hier staan bijna alle motoren waar ik vroeger op heb gereden. Dit is heel mijn carrière.” De 77-jarige Henk klimt kwiek op de 50 cc motorfiets waar hij in 1974 wereldkampioen mee werd. Om te laten zien hoe aerodynamisch hij erop moest zitten.

De liefde voor motoren is hem met de paplepel ingegoten. Zijn vader had een fiets- en bromfietszaak. “Het begon met bromfietsen opvoeren: 60, 70, 100 kilometer per uur. Het was me nog niet hard genoeg”, vertelt hij. “Maar ja, de politie zat steeds achter me aan. Toen leek het me verstandiger om op het circuit te gaan rijden.”

In 1967 rijdt hij in Reusel zijn eerste wedstrijd. “Ik werd meteen vierde. Tussen veertig anderen van wie er veel al jaren raceten. In dat eerste jaar werd ik Nederlands Kampioen. Het mooie is de vrijheid die je voelt. En dat je jezelf kan meten met een hoop anderen en kan zeggen dat je de beste bent. Ja, ik ben wel een beetje ijdel.”

Eng heeft hij het racen nooit gevonden. “Nee, daar groei je mee op. Er went niets zo snel als snelheid. Ik ben nooit bang geweest. Ongeschonden kom je echter nooit uit de strijd. Echt grote ongelukken heb ik nooit gehad. Wel heb ik een paar keer in het ziekenhuis gelegen en dingen gebroken. Maar nooit heftige dingen.”

Nog een prestatie uit het leven van Henk van Kessel. In 1977 verbreekt hij het wereldsnelheidsrecord op een 50 cc motorfiets. “Die snelheidsrecords waren een heel ding toen”, zegt hij. “Dat heb ik gehaald in op een vliegende sigaar”, lacht hij.

Met een gemiddelde van dik 220 kilometer per uur vloog hij over de A50 tussen Apeldoorn en Zwolle. “Je wil jezelf altijd sneller wanen als een ander. Dat is de kick om het te doen.” Vijf jaar later werd het record verbroken door een ander. “Ach, records zijn er om verbroken te worden. Zo gaat dat.”

Zondag wordt er een boek gepresenteerd over het leven van Henk. “Er zijn maar weinig Nederlanders die op motorsportgebied zoveel gepresteerd hebben”, zegt schrijver Marcel Hermans. “Het is heel bijzonder dat iemand twintig jaar lang actief is geweest.”

Henk zelf is vooral trots dat er een boek over hem uitkomt. “Ik ben veertig jaar geleden gestopt met racen. Dat er nog steeds mensen mijn verhaal willen weten, vind ik heel mooi."