Van haar jongste jaren weet ze niets meer, maar het was enorm heftig voor de familie Hendriks. “Ik heb het gelukkig overleefd, dat was op dat moment het belangrijkst. Mijn rechterbeen konden ze redden, maar door de ziekte waren mijn groeischijven aangetast. Mijn been groeide krom, ik heb diverse operaties ondergaan.”

Bij een operatie in 2015 werd een zenuw geraakt en deze medische misser had grote gevolgen. “Daardoor kon ik mijn voet niet meer heffen. Mijn rechterbeen deed meer pijn dan mijn prothesebeen. Als ik zo een aantal jaar door zou gaan, was een rolstoel een reële kans. Uiteindelijk is in 2018 besloten mijn rechteronderbeen te amputeren.”

Je zou kunnen denken dat haar leven instortte na een nieuwe amputatie. “Maar op de een of andere manier kan ik bijna altijd positief denken. Het was hartstikke ingrijpend, maar de keuze is gemaakt omdat het beter zou zijn voor mijn toekomst. Daar dacht ik aan en dat hielp me.”

Op jonge leeftijd was atletiek een hobby van Kiki. “Door problemen met mijn rechterbeen ben ik gestopt. Eind 2019 heb ik het sprinten weer opgepakt, ik vond het geweldig. In 2021 ben ik fulltime gaan sporten en een jaar later zat ik bij het Nederlands team. Het gaat zo snel, soms vergeet ik er stil bij te staan.”

In 2023 debuteerde ze op het WK. Met een vierde plaats op de 100 meter verraste ze iedereen, onder wie zichzelf. “Tijdens mijn tweede WK hoop ik mezelf te verbeteren. Als ik terug ben uit Japan, heb ik nog zo’n drie maanden om me voor te bereiden op de Paralympische Spelen. De limiet voor Parijs heb ik al gelopen, maar Nederland moet me wel sturen. Er zijn vier kandidaten en drie plekken. Ik moet de komende maanden bewijzen dat ze niet om me heen kunnen.”

Kiki richt zich naast de 100 meter sprint op verspringen. “Ik ben dat op advies van mijn trainer erbij gaan doen. Nu richt ik me heel serieus op beide onderdelen. De komende maanden hoop ik de limiet te halen.”

In het dagelijks leven loopt ze op protheses, maar op de atletiekbaan heeft ze speciale blades. “Mensen denken weleens dat het een soort springveren zijn. Dat zou ik wel willen, maar ze compenseren maar deels de functies van een voet en kuit. Ik moet alles zelf in gang zetten, een blade doet niets uit zichzelf. Er zijn bij wedstrijden strenge regels. Technologie mag er uiteraard niet inzitten en ook wordt gemeten of ze aan de juiste lengte voldoen.”

Kiki weet als geen ander dat een prothese perfect moet zitten. Met haar studie Orthopedische Technologie wil ze na haar sportcarrière anderen helpen. “Het maken van een prothese is zo’n mooi werk, het gaat om details. Ik ben best wel technisch, vind het leuk om met mensen te werken en kan er uit eigen ervaring over meepraten. Bovendien kan ik laten zien dat met een prothese heel veel mogelijk is.”