Het woningtekort heeft gevolgen voor mensen die in de maatschappelijke opvang wonen en klaar zijn voor een eigen woning. “Het is een ader die dicht is geslibd”, zegt Antoine, die niet met zijn achternaam op internet wil. “Veel mensen hier zouden weg kunnen naar een eigen woning. En mensen die naar de opvang zouden moeten, kunnen niet snel terecht.”

Volgens de Stichting Maatschappelijke Opvang in Helmond is het druk in de opvanglocaties. Door het tekort aan woningen, stagneert de doorstroming en moeten mensen dus steeds langer wachten voor een plekje in de opvang. Ondertussen ziet de stichting het aantal daklozen toenemen en zijn dat ook steeds vaker mensen uit een andere doelgroep.

Steeds vaker zijn het mensen met een baan, die een koopwoning hadden, getrouwd geweest zijn en kinderen hebben. Dat geldt ook voor Antoine en John, die na een scheiding dakloos werden. Antoine had een eigen bedrijf. John werkt in de horeca. “Ik heb het gevoel dat ik hier een plek bezet houd voor mensen die het nodig hebben,” zegt hij.

John wil af van het stigma dat daklozen hebben. “Mensen denken aan iemand die drugs gebruikt, maar dat is niet altijd zo. Denk aan de coronacrisis. Ik werk in de horeca en de muziek. Ik ken mensen die in de problemen zijn geraakt, buiten hun schuld om. Het is ze echt overkomen.”

John sliep op een camping. Antoine in het bos en in zijn auto op verschillende parkeerplaatsen. Samen met anderen die ook in hun auto sliepen. “We wisselden vaak van plek, omdat we bang waren dat mensen de politie zouden bellen. Ik voelde me heel onveilig. Het was een grote teringzooi.”

In mei 2023 bereikte Antoine een dieptepunt en klopte aan bij de SMO. “Ik moest 5 maanden wachten op een plek en dacht, oh God. De noodopvang was geen optie. Het rumoer daar, mensen die op straat vechten om een bed omdat er niet genoeg plekken zijn... Het is overleven. Ik neem het ze niet kwalijk.”

Toen Antoine uiteindelijk in de opvang terecht kon, staarde hij twee uur lang naar de douche. “Ik kon het niet geloven. Een eigen douche waar ik in kon, wanneer ik maar wilde.” Langzaam begon hij weer het licht te zien. “Ik wil mooie dingen gaan doen. Het opnieuw opstarten van zijn bedrijf is een van de dromen.

Maar volgens Antoine heeft hij dan wel een woning nodig. “Het betekent dat ik mijn kinderen weer kan zien en dat ik ze met huiswerk kan helpen. Ik wil mijn leven terug en daar hoort een huis bij.”

Maar het wachten op een huis is zwaar. Met een urgentieverklaring ben je er nog niet. Het kan snel gaan, maar het kan ook nog maanden duren. "Het is control, alt, delete,“ zegt Antoine. "Ik moet weer opstarten, maar het is Windows 95.”

John zegt geen pasklaar antwoord te hebben op het woningtekort. “Dan was ik wel gebeld geweest uit Den Haag.” Wel ergert hij zich aan mensen die er ‘ongenuanceerde dingen’ over roepen. “Dan zeggen ze, gooi de grenzen dicht. Maar dat gaat dit probleem niet oplossen. Ik vind het zo slap om het daarop te gooien.”

Navraag bij Brabantse woningbouwcorporaties en gemeenten leert dat de meeste mensen met een urgentieverklaring binnen zes maanden een woning vinden. Soms duurt het langer, zoals bij ouderen die niet kunnen doorstromen naar een seniorenwoning. Of als er medische aanpassingen nodig zijn.