"Ik kon het echt niet geloven", zegt Lisette nog altijd verbijsterd. Een elektrische rolstoel vinden om een steile berg met 21 haarspeldbochten te bedwingen, bleek nog knap lastig. Een rolstoelbedrijf net over de grens in het Belgische Poppel leent hem gratis uit. "Echt top! Top!", zegt ze met twinkelende ogen.

Lisette heeft eierstokkanker. Na een operatie in 2020 leek het helemaal weg, maar na één jaar was het alweer terug. "Dan zakt de grond onder je voeten vandaan. Ik had de ene huilbui na de andere." Ze heeft uitzaaiingen in haar buik. "Een stille damesmoordenaar", noemt Lisette het.

"Je hele wereld stort gewoon in." Al snel was ze in Nederland uitbehandeld. In België deed ze mee aan een proef om de ziekte chronisch te krijgen, maar dat is niet gelukt. Ze krijgt daar nu chemo. Wat haar verwachtingen zijn? "Dat weet ik niet en ik heb het ook nooit gevraagd. Het gaat nooit meer weg, maar we houden hoop."

De Tilburgse hoopt met haar verhaal anderen te inspireren. "Je moet vooral niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik wil alles uit het leven halen wat nog kan." Dat gaat niet altijd, geeft ze toe. "De ene dag ga ik naar een festival en de andere dag kan ik gewoon niks meer."

Hoe het haar lukt om positief te blijven? "Ik heb een zoon van negentien jaar", zegt ze trots. Ze wijst naar haar tattoo van twee vuisten tegen elkaar. Ze geeft haar zoon namelijk altijd een boks. "Mijn zoon heeft hem ook laten zetten als blijvend aandenken. Mijn gezin, mijn familie, moeder, vrienden: daar put ik heel veel kracht uit. Ze staan echt achter me."

Voor het eerst doet ze dit jaar mee aan Alpe d'HuZes. "De ene traan na de andere ga ik laten. Ik ben straks vooral heel trots als ik op de top van de berg sta. Dat het me toch maar mooi is gelukt."