Een enorm spandoek met haar naam hangt deze maandag voor het Hema-logo van de winkel in Woensel. "Heet de Hema tegenwoordig de Gerda?", vraagt een verwarde klant. "Jazeker", grappen de collega's van Gerda. Taart, slingers, een cameraploeg, volop oude foto's: alles is uit de kast getrokken voor haar. Zelfs het logo op haar bedrijfskleding is vervangen voor een vierkant-rode 'Gerda'. "Geweldig! Dit maakt me emotioneel", zegt de jubilaris.

Gerda begon op haar vijftiende bij het filiaal in Woensel. Ze kan zich haar sollicitatie nog goed herinneren. "Ik had een klokrokje aan, witte kousen tot aan de knieën en witte schoenen. Dat was hip", lacht ze. "Ik dacht dat het een bijbaantje voor een paar jaar zou worden. Toch ben ik nooit meer weggegaan", lacht ze trots.

Vijftig jaar dezelfde rookworsten, tompouces en hetzelfde filiaal. Hoe ze het volhoudt? "Het team! We lachen en huilen met elkaar. We zijn een kliek, dat maak je niet veel meer mee." Of ze ooit tegenzin heeft gehad? "Alleen als ik vroeger op stap ging", lacht ze. "Dan moest ik racen vanuit Antwerpen om op tijd te zijn. Verder ben ik elke dag met plezier gaan werken."

Aan de tijdelijke winkelnaam 'Gerda' kan ze wel wennen. "Ik vind hem wel leuker klinken", schaterlacht ze. De hele dag spreken klanten haar aan, ook wildvreemden. "Hou vol, hé!", roept een vrouw. Haar collega Hannie, met wie ze al 45 jaar samenwerkt, komt langs voor een dikke knuffel. "Het is zo'n geweldig mens."

Toch kijkt ze ook met weemoed terug naar vroeger. "Hier was de vleeswarenafdeling. We verkochten met zes man en stonden met vijven te snijden. De hele dag door was het druk. Die tijd komt nooit meer terug."

En ook al lust Gerda geen taart: voor rookworst is ze wel te porren. De trouwe medewerker mag volgend jaar september met pensioen. "Ik ben het nog niet beu. Ik heb echt een Hema-hart. Ik woon hier vlakbij, dus ik kom hier ook dan nog regelmatig vervelen. Ik kan mijn collega's niet missen."