De jaren gaan tellen, maar een avontuur zoals dit grijpen Hugo en Peter met beide handen aan. Ze waren nog kind toen Eindhoven gebukt ging onder de bezetting door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Toch staan de herinneringen aan de gruwelijkheden hen nog haarscherp voor ogen.

Peter is in tranen als hij eraan terugdenkt. Hoe hij met zijn vader en broertje moest rennen voor zijn leven toen de Engelse Royal Air Force bommen dropte boven Eindhoven, gericht op de Duitse soldaten die de Philips-fabrieken hadden ingenomen. "We waren onderweg naar mijn oma toen we een donderend lawaai hoorden. Overal zagen we vliegtuigen en ze vlogen zo laag dat je de cijfers en letters op de kisten duidelijk kon onderscheiden."

"De Engelsen hadden ook fosforbommen bij zich en dat brandt verschrikkelijk", vertelt hij. "Ruim honderd mensen stierven. En wij hadden daar net zo goed bij kunnen zijn."

Ze wisten aan de vlammen te ontkomen door de deur van een huisartsenpraktijk in te trappen. Maar de gevel stond ook in lichterlaaie en het vuur trok steeds verder op. Uiteindelijk konden ze ontsnappen door de ruit aan de achterkant in te slaan. "Op straat lagen doden, alles stond in brand of lag in puin", blikt Peter terug.

De vriendschap van de twee Eindhovenaren begon in de werkplaats van de Lichtjesroute. Samen met tachtig andere vrijwilligers steken ze er wekelijks de handen uit de mouwen voor onderhoud en reparatie van de verlichte ornamenten, die ieder jaar in september worden opgehangen in Eindhoven. Nieuwe ontwerpen bedenken en maken ze ook.

De kleurrijke ornamenten vormen tijdens de herdenking een bevrijdingsroute van 22 kilometer van fonkelende lichtjes door de stad. Het werktempo voor de twee tachtigers ligt inmiddels een stukje lager, maar ze maken zich nog altijd nuttig. Hugo timmert en klust een beetje, terwijl Peter zorgt voor de koffie en de afwas doet.

Tot hun grote vreugde werden ze dit jaar allebei gevraagd om als 'Lichtjesroute-veteranen' mee te gaan naar de viering in Frankrijk. "Ik was tot tranen geroerd", zegt Peter. Zijn gezondheid is broos en een reis naar het buitenland niet vanzelfsprekend. Een paar weken geleden kwam daar een longontsteking bij. Gelukkig is hij genoeg hersteld om mee te gaan. Hugo, die altijd in de weer is en als harde werker het eelt op de handen heeft staan, kruipt achter het stuur.

De werkploeg, bestaande uit veertien man, reisde vorige week al af naar Bayeux. Een lange stoet was het, inclusief trekker en oplader, volgestouwd met zorgvuldig ingepakte ornamenten, oude lantaarnpalen die dienen als lichtmasten, duizenden lampjes, kabels en een hoogwerker. "En niet te vergeten, een paar kubieke meter bier", lacht Hugo.

Ook werd een speciaal plekje vrijgehouden voor een rollator, zodat Peter straks beter uit voeten kan in de smalle straatjes van het Franse stadje. Iets wat hem ontroert. "Ik had er niet om gevraagd, maar ze hebben het gewoon geregeld", zegt hij zachtjes.

Het is een monsterklus, die maanden voorbereiding heeft gekost, en de opbouw van alle verlichte ornamenten duurt een week. Maar de bouwers zijn vastbesloten er een onvergetelijk feest van te maken, met de mini-lichtjesroute als Eindhovens eerbetoon aan de landing van de geallieerden op de stranden van Normandië in 1944.

Peter en Hugo mogen het, als oudere garde, rustig aandoen. "Wij hebben het goed voor elkaar, wij gaan alleen feestvieren", lachen ze. De mannen slapen in een oud klooster en delen een slaapkamer. Zelfs een uitgebreide barbecue met de hele club is geregeld.

Het jubileumjaar wordt groots gevierd. Met een overdonderende vuurwerkshow, concerten, een parade met militaire voertuigen, straaljagers die overvliegen in de Franse driekleur, een picknick en een heus bal. De hele stad ademt bevrijding. Veel staatshoofden zijn erbij, onder wie koning Charles van het Verenigd Koninkrijk, koning Filip van België, de Amerikaanse president Joe Biden en zijn Franse collega Emmanuel Macron.

Dat ze de viering van D-Day van zo dichtbij meemaken, vervult beide mannen met trots. "Ik vind het prachtig om het te gaan ervaren. En ik ben heel dankbaar dat er destijds zo hard is gevochten om ons te bevrijden", zegt Hugo. En Peter vult aan: "Mijn dochter zei 'Pap, er mag best een traantje vloeien'. "