In Tokio maakte Jacob deel uit van de Nederlandse selectie, maar was hij reserve. “Ik vond die reserveplek best lastig. Voor mijn gevoel had ik het niveau om in een olympische boot te zitten. Ik denk dat ik beter was dan een aantal andere jongens.”

Het werd sowieso een gespannen toernooi. “Door corona was het niet gezellig, iedereen ging je uit de weg. Als topsporter zat je in je eigen bubbel, dan is het best eenzaam. Ik sliep met een teamgenoot op de kamer en die testte positief. Verschrikkelijk voor hem en voor mij erg spannend omdat ik meerdere dagen bij hem in de buurt was. Iedere test was er de kans dat ik eruit gepikt zou worden. Het bleef me wonder boven wonder bespaard.”

Jacob was er dus bij in de Japanse hoofdstad, maar het gevoel was dubbel. “Een olympiër voelde ik me nog niet. Dat was toch iets wat ik graag recht wilde zetten. Gelukkig zit ik in Parijs wel in de boot. De Olympische Spelen waren altijd mijn hoofddoel als topsporter.”

“Alleen meedoen is nu geen doel meer, maar we willen winnen. Nederland is niet de topfavoriet, want op de laatste WK’s eindigden we als tweede achter Groot-Brittannië. Het geloof is er bij ons dat als alles op z’n plek valt, wij goud kunnen pakken.”

Om de top te bereiken, zit Jacob veel in de boot. “Deze periode kort voor de Spelen is er één van heel hard trainen. We zitten zo’n dertig uur per week op het water, los van alle zaken daaromheen zoals rekken, videoanalyses en de fysio. Ook letten we nog meer op de kleinste details.”

In deze fase beseft de in Amsterdam wonende Jacob dat hij wellicht niet de aardigste man ter wereld is. “Ik ben nu in alles met roeien bezig. Je moet wel, want het kan goed je enige kans zijn om op de Spelen te staan. Dat alles goed moet gaan, heeft invloed op je leven. Na Parijs kan ik wat normaler gaan leven en proberen een leuke vriend te zijn voor mijn vriendin en voor mijn vrienden, een leukere broer, oom en zoon.”

In de boot zelf is het gevoel over het algemeen goed, maar het kan er ook hard aan toegaan. “We mogen van geluk spreken hoe leuk onze groep is. Natuurlijk heb je ook weleens momenten dat je elkaar kunt schieten. Je zit constant bij elkaar op de lip, traint hard en iedereen vindt presteren ontzettend belangrijk.”

Veel verder dan Parijs wil Jacob, die met roeien startte tijdens zijn studentenleven, niet kijken. Hij houdt alle opties open. “Het kan zomaar zijn dat het gevoel zo goed is, dat ik er nog vier jaar voor wil gaan. Maar van alleen roeien zou ik op een gegeven moment ongelukkig worden. Na de Spelen wil ik eerst mijn promotieonderzoek aan de Universiteit Utrecht doen. Ik heb de ambitie om ooit advocaat te worden.”

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Sander is met zijn 2.06 meter een reus in de roeiboot: 'Een groot voordeel'

Dieuwke ging van een dronken inschrijving naar een ticket voor de Spelen