Het begon twee jaar geleden met vage klachten bij Roels zoontje Koen (nu 8): “Hij was al een tijdje ziek. Had last van z’n knie, van z’n kaak. De dag vóór Koningsdag was er de verdenking dat hij kanker had en de dag na koningsdag werd dat bevestigd en toen begon de rollercoaster.”

Koen had een agressieve vorm van kanker, die overal in zijn lichaam zat. "Maar hij kon er gelukkig goed tegen behandeld worden, met een intensieve chemo- en immuuntherapie. Een heftige tijd, alles kwam onder druk te staan”, blikt Roel terug.

Vier dagen na de diagnose kreeg Roel plotseling een bericht van zijn werkgever: “Hij wilde dingen bespreken. Dat moest allemaal snel. Verwonderlijk, vond ik.” Roel kreeg te horen dat zijn functioneren minder was geworden. “Daarvóór was er nog nooit iets gezegd over mijn functioneren. Niets.”

Ondertussen bleef Roel wel als commercieel manager werken: “Terwijl Koen aan de chemo lag, klapte ik mijn laptop open. Dat was voor mij ook een uitlaatklep. Daardoor kon ik mijn hoofd leegmaken.”

Op dat moment ging ook nog geen alarmbel rinkelen: “We leefden in een roes, hadden net te horen gekregen dat onze zoon ernstig ziek was. Daar waren we voor het grootste deel mee bezig.”

Grappig detail, vindt Roel: “Kort voor de diagnose had een goede vriendin nog tegen me gezegd: ‘Nu leer je je werkgever pas echt kennen.’ Toen antwoordde ik: ‘Nee, gaat allemaal hartstikke goed, ze zijn zo meelevend. Daar zit ik echt niet over in’.”

De alarmbel ging pas een maand later af. Roel kreeg per brief te horen dat hij van zijn taken werd ontheven en dat er een verbeterplan moest komen. “In die brief stond ook meerdere keren dat het níet aan de ziekte van mijn kind lag. Toen begon ik te twijfelen. Het werd zo vaak gezegd. Ik dacht: je bent gewoon bang voor de onzekere periode die we tegemoet gaan.”

Met de brief stapte Roel naar Maaike Wetting. Zij is naast arbeidsrechtadvocaat ook vrijwilliger voor de Vereniging Kinderkanker Nederland. Ze heeft een spreekuur in het ziekenhuis waarin Koen werd behandeld. “Haar mond viel open”, herinnert hij zich.

Toch komt de situatie waarin Roel verzeild raakte volgens Maaike best vaak voor: “In een derde van de gevallen gaat het mis tussen werkgever en werknemer.”

Want er is voor ouders met een langdurig ziek kind niets geregeld: “Je kunt twee weken betaald zorgverlof krijgen en dan zes weken onbetaald. Daarna meldt de werknemer zich vaak noodgedwongen ziek”, weet Maaike, “omdat hij er met de werkgever niet uitkomt. En de werkgever voelt de druk dat de werknemer zo snel mogelijk weer aan de slag moet.”

Roel kreeg van zijn werkgever te horen ‘dat hij maar eens moest kiezen tussen zijn gezin of het bedrijf’. “Dat is voor mij de meest simpele keuze”, zegt hij beslist. De situatie zorgde voor zo veel spanning, dat hij zich ziekmeldde: “Daarna heb ik het laten afhandelen door advocaten en de deur dichtgedaan. Ik had mijn tijd ergens anders voor nodig. Van mijn werkgever heb ik nooit meer iets gehoord.”

Maaike pleit nu, samen met Roel, voor een betaald langdurig zorgverlof. “Want er is in Nederland geen vangnet voor ouders van ernstig zieke kinderen”, concludeert Roel. Hij strijdt voor een regeling waarbij je bijvoorbeeld 70 procent van je laatstverdiende loon krijgt, zolang je kind ziek is.

Het bedrijf waar Roel werkte, is bij de redactie bekend. Het laat weten ‘geen ouwe koeien uit de sloot te willen halen’ en wil niet op de zaak reageren.

Roel vond snel een nieuwe baan waarin hij gelukkig is. Koen is vrij van kanker en herstelt goed.

Meer informatie over de petitie voor langdurig zorgverlof vind je hier.