Het werd een gitzwarte dag die hij nooit meer zal vergeten. Wat begon als een gewone werkdag in een fabriek, werd het grootste drama van zijn leven. Door een ongeluk met een machine moest Pierluigi van de een op de andere dag verder zonder linkeronderbeen. De toekomst van de toen 19-jarige jongen zag er ineens heel onzeker uit. “Het was het heftigste moment uit mijn leven.”

Het ongeluk maakte heel veel indruk op Pierluigi. Mentaal kreeg hij een enorme klap, fysiek moest hij alles weer opbouwen. Na een lange revalidatie kwam in de kliniek atletiek op zijn pad. Sporten zou hem gaan helpen, was de verwachting. Het veranderde inderdaad zijn leven in positieve zin.

"Mijn ouders komen uit Curaçao en op het eiland is sprinter Churandy Martina beroemd. Ik had nooit aan atletiek gedacht, al was ik als kind wel snel op het schoolplein. Hardlopen bleek me veel energie te geven. Al zag ik in mezelf niet direct een nieuwe Martina, maar dan op een blade.”

Hij startte bij Eindhoven Atletiek, maar de laatste twee jaar traint hij fulltime op Papendal. Zijn ontwikkeling is spectaculair. “Mijn persoonlijke records (zoals vorige week 24.26 op de 200 meter) zijn de laatste tijd sterk verbeterd. En dat terwijl ik dit seizoen vanwege een beenblessure veel minder hebben kunnen doen dan ik had gehoopt.”

Het rennen met een blade is voor hem normaal geworden. "Ik weet natuurlijk van vroeger hoe het is om te rennen met twee benen. Met een blade voelt niet natuurlijk, maar ik probeer het er wel zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien. Als je eenmaal op snelheid bent, komt alles waar je op traint samen. Dat is een heerlijk gevoel.”

Zijn grote doel is de Paralympische Spelen komende zomer. “Het gat met de limieten die ik moet rennen voor een olympisch ticket is flink, maar het is zeker niet onmogelijk. Als ik Parijs haal, zou dat bizar zijn, aangezien ik pas twee jaar op dit hoge niveau train. Los Angeles in 2028 is realistischer, daar wil ik op het podium staan.”

Een topsportstatus van NOC*NSF heeft hij nog niet, maar ondanks dat is hij fulltime met de sport bezig. “Mijn carrière kost veel tijd en geld, maar ik wil graag in mezelf investeren. Mijn ultieme doel is het halen van de Paralympische Spelen. Ik krijg daarbij hulp van mensen die in me geloven.”

Op de atletiekbaan voelt Pierluigi zich op zijn gemak en kent hij geen schaamte voor zijn prothese. Daarbuiten is dat anders. "In mijn vrije tijd een korte boek dragen vind ik niet heel fijn. Ik werk daar wel aan. Door mijn blessure ben ik vaker alternatief gaan trainen bij een sportschool en dan draag ik een korte broek. Sommigen zeggen dat ze me al vaker hadden gezien, maar niet wisten dat ik dit heb. Er zijn mooie gesprekken ontstaan, ik voel me steeds comfortabeler.”