Joosje had een speciale band met haar vader. “Hij heeft me altijd enorm gesteund. Papa was bijvoorbeeld vroeger mijn coach, maar in de auto hadden we ook hele gesprekken. Ik kan nu geen dingen meer met hem delen. Het is wat het is helaas. De laatste twee interlands werd ik emotioneel bij het volkslied. Hij zou zo trots op me zijn geweest dat ik naar de Olympische Spelen ga.”

Onlangs kreeg ze een visioen, waarbij haar vader centraal stond. “Ik ben nog nooit in het stadion in Parijs geweest, maar in gedachten stond ik daar op het veld. Helemaal in het oranje en ik keek naar de tribunes. Plotseling zag ik hem daar zitten, helemaal rechtsboven. Het gaf me een verdrietig gevoel, maar ik voelde ook extra kracht.”

Het overlijden heeft van haar een ander mens gemaakt. “Ik ben heel erg gegroeid en volwassen geworden. Het is moeilijk om specifiek punten te benoemen. Dit verschrikkelijke verlies had ik nooit mee willen maken, maar het verdriet probeer ik wel om te zetten in iets positiefs.”

Joosje praat met een haptonoom en vindt het fijn om het erover te hebben met bijvoorbeeld vriendinnen en ploeggenoten. “Ik snap als mensen er niet over willen beginnen omdat ze bang zijn dat het me pijn doet. Maar ik vind het juist superfijn. Liever tien keer over papa praten dan een keer te weinig. Het is alleen maar mooi om hem te herinneren.”

Joosje woont sinds een jaar in Amsterdam, maar ze komt regelmatig bij haar moeder in Veghel en zus in Den Bosch. “Soms denk ik extra na wanneer ik zelf wegga, of iemand anders vertrekt voor bijvoorbeeld een vakantie, om een extra dikke knuffel te geven of iets liefs te zeggen. Hoe vanzelfsprekend het ook lijkt om bijvoorbeeld met je ouders af te spreken, dat is het echt niet.”

Sportief gezien moeten de Olympische Spelen haar hoogtepunt worden. “Het hoogste podium waar je op uit kunt komen. Het voelt soms onwerkelijk dat ik bij de beste 16 spelers van Nederland zit. Vrijwel direct na de competitie zijn we als Nederlands team al bij elkaar gekomen. Ik zeg weleens tegen de meiden dat ze bijna als familie voelen, zo vaak zie ik ze.”

Het moet de bekroning worden van een geweldig seizoen, waarin ze als basisspeler van Hockeyclub ’s-Hertogenbosch de titel pakte. “Ons team is bizar goed. Als iedereen in vorm is, zijn we beter dan andere landen. Natuurlijk is er druk, maar wij weten hoe we daarmee om moeten gaan. Alleen de gouden plak telt voor ons.”

En mocht die gouden medaille een feit zijn, dan zal Joosje ongetwijfeld naar de tribune kijken. “Voor mijn gevoel is papa er gewoon bij.”