Met inmiddels 187 interlands is Laura niet meer weg te denken als verdedigende middenvelder uit het Nederlands team. “Toen ik 18 jaar was, debuteerde ik in Zuid-Afrika. Ik vond het toen superspannend, er speelden meiden in Oranje die ik alleen van televisie kende. De Laura van toen was een timide jonge vrouw die vooral hoopte niks fout te doen. In de loop der jaren is mijn rol natuurlijk veranderd en ben ik in het team gegroeid.”

In 2016 reisde ze als reserve mee naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. “We zagen het team bijna elke dag bij elke wedstrijd en training maar daarbuiten hadden we ook tijd om andere dingen te doen en andere sporten te bezoeken. Doordat je als reserve niet in het olympisch dorp overnacht en niet continu bij het team bent, ben je wat meer op jezelf aangewezen. Zo zaten we op de tribune bij het zwemmen waar Michael Phelps in actie kwam. Die reserverol was balen, maar we hebben er het beste van gemaakt.”

Vijf jaar later in Tokio maakte ze wel onderdeel uit van de olympisch kampioen. “Het voelde totaal anders dan Rio. Toch was de sfeer in Tokio vanwege corona heel raar. Er waren geen toeschouwers, erg jammer. Je ervaringen wil je bijvoorbeeld graag met je ouders delen, die hebben mijn hele loopbaan van dichtbij meegemaakt. Doordat je met z'n allen echt in een bubbel zat, ervaarde je alles heel bewust en was je continu met elkaar.”

In Parijs zal Laura wel kunnen praten met haar grootste fans. “Ik kijk super uit naar het toernooi. Goud is ons enige doel, de favorietenrol zijn we gewend. De druk rondom onze ploeg is er altijd.”

Laura won in haar carrière veel prijzen, maar vanzelfsprekend is het zeker niet. Zo greep haar club HC 's-Hertogenbosch als grote favoriet vorig jaar naast de titel. “Het liefst pak ik ieder seizoen de belangrijkste prijzen. Dat dat vorig jaar niet lukte, was misschien een keer goed. We waren daardoor extra hongerig om er dit seizoen weer te staan en het werd een prachtig jaar met het kampioenschap. Ik ben niet bang dat we met het Nederlands team onbewust wat minder scherp zijn. We gaan naar de Spelen met de instelling om alles te winnen. Niemand hoeft ons te motiveren.”

In het leven van de Eindhovense staat hockey centraal. Na de Spelen komt er ruimte voor andere dingen. “Zo kort voor Parijs zitten de dagen best vol en wil ik me volledig focussen op de sport. Na Parijs kunnen we even bijkomen na een zwaar seizoen. Er komt dan meer tijd om me te richten op een maatschappelijke carrière. Het is wel lekker om niet alleen met hockey bezig te zijn. Al ben ik nog lang niet klaar hoor. Ik hockey bij een mooie club samen met vriendinnen, hier wil ik nooit meer weg."