Honden die gebeten hebben en in beslag worden genomen, komen normaal gesproken bij een opslaghouder terecht. Zij nemen de hond in bewaring en verzorgen het dier in de periode dat het Openbaar Ministerie (OM) zich juridisch buigt over wat er is gebeurd.

Voor de gemiddelde dierenverzorger zijn deze honden lastig te hanteren, legt Maartje Horvers uit. Zij is directeur van de Hondencampus. "Onze deskundigen zijn getraind in het lezen van het gedrag en kunnen de risico's ook beter inschatten."

De complexiteit van deze honden is enorm toegenomen, zegt Maartje. "Als de emotionele staat van een hond niet goed is, of een dier heeft pijn door bijvoorbeeld artrose of een heupafwijking, dan is de kans op bijtgedrag groter", stelt ze.

De honden moeten pas worden beoordeeld op het moment dat ze gestabiliseerd zijn, zowel fysiek als mentaal, vindt de directeur. "Want pas dan krijg je een duidelijk beeld wat voor gedrag er overblijft." En dat is precies wat ze bij de Hondencampus hebben gedaan in de proef, waarbij elf probleemhonden zijn begeleid.

Hondentrainer Mayva Janssens werkt momenteel intensief samen Levi. De Amerikaanse stafford is verwaarloosd en waarschijnlijk ook mishandeld, vertelt ze. "Hij was eerst bij een andere opslaghouder, waar hij wat moeilijk en wantrouwend was naar mensen. Ook het verblijf in de kennel zorgde voor opwinding. Maar hier doet hij het eigenlijk supergoed."

"Als hij een ander mens ziet, belonen we hem met een stukje worst, zodat hij dat als iets positiefs gaat associëren. Levi is steeds meer ontspannen en nieuwsgierig. Ook maakt hij goed contact met mij en de andere trainers, waardoor we goed met hem kunnen werken", vertelt Mayva.

Alette Mourus ontfermt dagelijks zich over Toos. Je ziet dat er een grote vertrouwensband is tussen de twee. Maar vreemden vindt de herder maar spannend en eng.

"Toos heeft samen met een andere hond mensen gebeten", vertelt Maartje. "Ze is erg gespannen en angstig. Het vertrouwen in mensen moet weer een beetje terugkomen. We doen dat door door haar te belonen, positieve stemgeluiden en vooral door de steun van Alette."

De honden gaan op een gegeven moment zelfs mee naar een grote doe-het-zelf-zaak in de buurt, waar ze tussen het winkelend publiek lopen. "'Hoi, zijn jullie er weer', roepen de medewerkers dan", zegt Maartje lachend.

Een tweede kans, dat is het uiteindelijke doel. "Sommige honden komen weer terecht in het gewone gezinsleven, met kinderen of andere dieren. Andere honden zijn meer geschikt bij een plek met één baasje, of een afgezonderde plek. En nazorg is groot belang, dus we blijven het dier begeleiden."

De realiteit blijft dat niet alle honden te redden zijn. "Het gedrag kan erfelijk zijn bepaald door slechte foklijnen of doordat het dier slecht is gesocialiseerd", zegt Maartje. "Dat is onomkeerbaar en krijgen we niet meer goed. In zo'n geval laten we de hond inslapen."

Ze hopen bij de Hondencampus vurig dat het behandelprotocol landelijk wordt uitgerold, zodat probleemhonden standaard op professionele opvangplekken zoals in Tilburg terechtkomen. Maartje: "Dat we dieren met gedragsproblemen zo toch de andere kant op kunnen krijgen. Want ieder hond heeft recht op een eerlijk proces."