Graag wilde het Netwerk Mantelzorg in Helmond in gesprek met bedrijven over werkende mantelzorgers. 350 bedrijven uit de regio werden uitgenodigd voor een bijeenkomst. Maar slechts een handjevol kwam opdagen. Gerrie de Haart is deskundige op het gebied van mantelzorg en werk en was een van de sprekers.

De lage opkomst tijdens de bijeenkomst is tekenend voor hoe bedrijven tegen mantelzorgverlof aankijken, vindt De Haart. "Papadag en zwangerschapsverlof zijn meer geaccepteerde manieren van verlof, mantelzorg is dat nog niet. We zijn in die fase nog nooit gekomen. Huidige verlofregelingen zijn niet toereikend voor mantelzorgers werknemers die jarenlang zorg moeten verlenen."

Voor werkgevers is het geen makkelijk onderwerp, ondervindt de mantelzorgdeskundige. "Ik snap dat wel. Werkgevers zeggen dat ze al beleid moeten hebben voor iemand die rouwt, iemand die schulden heeft, iemand die zelf ziek is, voor de overgang et cetera. Mag ik nog van mensen verwachten dat ze komen werken, vragen ze zich dan af."

Maar niets doen, kan werkgevers flink gaan opbreken, denkt ze. "Ineens is daar die mantelzorger met de burn-out. Pas als er stront aan de knikker is en mensen zich ziekmelden, worden bedrijven wakker."

Grote bedrijven zijn er meer mee bezig. "Ze zien het als goed werkgeverschap of ze vinden het goed voor hun imago. Maar bij MKB-bedrijven worden de problemen snel voelbaar. Maar uiteindelijk krijgt iedereen er gewoon mee te maken."

Gerrie de Haart startte een adviesbureau, Mantelzorg met Beleid, om werkgevers te helpen meer te doen voor mantelzorgers. Ze maakte van dichtbij mee hoe het is om als werkende ook ineens mantelzorger te zijn. "Niemand ziet mantelzorg als zijn of haar probleem. De werkgever niet en de overheid niet. Je zorgt jarenlang onbetaald voor iemand."

De Haart ging altijd bij een alleenstaande oom op de koffie. Ze merkte dat er rare dingen gebeurden. De sleutels waren kwijt en de portemonnee lag in de wasmachine. Zijn vraag om hulp werd steeds groter.

Ineens was ze de mantelzorger voor haar hulpbehoevende oom. Ongevraagd was ze eerste contactpersoon voor alle instanties. "Mantelzorgen overkomt je gewoon. Mensen hebben niet het gevoel dat ze nee kunnen zeggen. Het huis moet verkocht, er moet een levenstestament komen en niemand vraagt of je dat ook wel wílt regelen."

De Haart werd ook mantelzorger voor haar eigen moeder. En ze had een baan. "Je wilt het voor iedereen goed doen en niemand laten vallen, de zorgvrager niet, je familie niet en je baas niet. Je staat dan altijd op het tweede plan in je eigen leven. Iedereen gaat voor."

Mantelzorgers komen in een wrange situatie, vindt ze. "In de huidige samenleving wordt een oproep gedaan om langer thuis te wonen en meer te zorgen voor een ander. Er is niet genoeg personeel in het verpleeghuis, maar mensen moeten óók meer gaan werken."

Zelf moest ze minder gaan werken om die onbetaalde zorg vol te kunnen houden. "Je gaat jezelf financieel benadelen om onbetaalde zorg te leveren. Ons zorgstelsel zou al behoorlijk in elkaar kunnen klappen zonder al deze mantelzorgers."