In 2012 organiseerde EHBO Berghem voor het eerst de prik- en massagepost. “Dat was bij mij in de garage en onder de overkapping”, zegt Ans. Inmiddels staan er grote tenten in haar achtertuin en staan er overal bedden. “In de middag druppelen de eerste mensen binnen en in de avonduren zijn alle bedden vol. De telefoon staat roodgloeiend met mensen die bellen met de vraag of er nog plek is.”

Op maandag was de post geopend om voeten preventief af te plakken. De komende dagen staat het prikken en masseren op het programma. Van blaren en eelt tot rode voeten en blauwe nagels, de twaalf vrijwilligers van de EHBO-vereniging in de post komen het allemaal tegen. “We zijn blij dat we iets kunnen betekenen voor een ander, dat is het streven van een EHBO’er. Hopelijk kunnen ze dankzij onze hulp de Vierdaagse uitlopen”, vertelt Ans.

De meest gehoorde klacht is een of meerdere blaren. Maar moeten die eigenlijk worden doorgeprikt, of niet? “Als je de Vierdaagse loopt, moet je dat écht doen. Het valt anders niet mee om de tocht helemaal uit te lopen. Stel dat je op de laatste dag blaren krijgt, dan kun je die het beste laten uitdrogen”, weet EHBO’er Marion van den Akker.

Iets verderop zijn masseurs aan het werk, onder wie Martin Zorge uit Berghem. “Ik ben al een tijdje met pensioen en dit vind ik altijd leuk om te doen. Je komt nieuwe mensen tegen, maar ook lopers die we vaker hebben gezien. Ieder met een eigen verhaal. Het is hier op de post af en toe hard werken, het wordt steeds drukker. Maar ik masseer al 45 jaar, de spiertjes in mijn handen kunnen er wel tegen hoor. En in al die jaren heb ik geleerd waar de knoopjes en verharde spieren zitten.”

Loes Pittens uit Oss kan er dankzij de sterke handen van Martin weer tegenaan. "De eerste dag van de Vierdaagse ging bij mij best goed, maar zo’n massage is altijd lekker. De paar kleine blaartjes doen geen pijn en anders ben ik morgen hier weer terug. Want vorig jaar waren die blaren erg vervelend.”

De Berghemse Lisa Gooiker laat een blaar op haar kleine teen wel doorprikken. Ze heeft er net 50 kilometer opzitten, terwijl vrouwen ook de 40 mogen lopen. “Ik loop met mijn neef en wilde net als hem voor 50 gaan. We wandelen samen voor EpilepsieNL omdat ons nichtje vier jaar geleden is gestorven. Deze Vierdaagse is meer dan een sportieve uitdaging. En blaren of niet, opgeven is geen optie.”

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Diana was een minuut te laat, maar loopt toch gewoon de Vierdaagse

De laatste Vierdaagse van Anton (71): 'Na 50 keer is het klaar'