Mike woonde bij zijn ouders in de buurt en kwam vaak bij ze op bezoek. Het afscheid was volgens Cor een rotsvast ritueel: “Als hij over het pad achter het huis wegliep, draaide hij zich altijd wel drie keer om: ‘Pap, bedankt voor oew klets’, riep hij dan. Maar die dag deed-ie dat niet. Dat vond ik zo raar.”

Die dag, zaterdag 22 juni 2019, heeft Cor nog scherp op zijn netvlies: “Hij stond aan de poort, hij keek me zó raar aan. Hij keek eigenlijk dwars door me heen. En toen hij wegliep, keek hij niet één keer om. Niks gezegd ook. Dat deed-ie normaal nooit.”

Rond half elf kreeg Cor telefoon. “Een vriend van hem. Hij zei ‘Cor! Jullie Mike…’ Ik wist het. Lizette lag op bed. Ik liep naar de trap en zei ‘We moeten naar Mike toe, hij heeft zelfmoord gepleegd.’ Ik vóelde dat gewoon. Dus dan ga je ernaartoe. En dat wil je niet meemaken…” Cor valt even stil. Hij puft, slikt even. “Je mag niet binnen, niet naar hem toe. Achteraf begrijp je dat wel.”

De politie was al ter plaatse. Een vriend had Mike gevonden. Zijn moeder Lizette: “Hij heeft het helemaal in scene gezet. Zodat zijn vrouw hem niet zou vinden en wij ook niet. Een vriend heeft hij uitgekozen. Daar had hij mee afgesproken. Die heeft hem gevonden.” Cor: “Die vriend heeft er zó veel moeite mee gehad. Als we hem tegenkomen, pakt hij ons vast en geeft-ie een knuffel.”

Mike had in het leven geen makkelijke start. Hij kon niet goed leren en ging naar het speciaal onderwijs. Als kind hapte hij soms naar adem omdat hij CARA, een aandoening aan de luchtwegen, had. En door zijn eczeem wilde niemand op school naast hem zitten, omdat hij stonk door de zalf. Cor: “We hebben wel eens toen-ie heel jong was briefjes van hem gevonden, waarop hij schreef: ‘Ik ben de stomste die er is en ik wil niet meer leven'.”

Maar in de pubertijd veranderde alles: “Toen kreeg hij aandacht van de meiden en fleurde hij op”, herinnert zijn vader zich. “Hij zei tegen zijn zus: ‘Jij denkt wel dat je veel vriendinnen hebt, maar die komen allemaal voor mij’, lacht Cor.

Zijn zoon had volgens hem niet in de gaten hoeveel vrienden hij had: “Iedereen mocht hem. Hij kon best een goeie poot voetballen. Op zijn veertiende speelde hij in de hoofdklasse.” Lizette: “Van kleins af aan heeft hij gevoetbald met jongens van alle nationaliteiten: Marokkaans, Turks, Tsjetsjeens. Dat klikte gewoon. Het was één grote groep hier uit Oisterwijk.”

Mike werkte hard, soms twaalf uur op een dag, voor een bedrijf dat kunststof kozijnen maakt. Van het geld kocht hij twee motoren waar hij op reed om zijn hoofd leeg te maken. Zijn vader maakte zich wel eens zorgen: “Die motor ging meer dan 300 kilometer per uur. Ik was oh zo blij als ik hem aan hoorde komen, dat-ie weer thuis was.”

Mike wist dat hij psychische problemen had, dus vlak voor hij een einde aan zijn leven maakte, zocht hij hulp via de huisarts. Lizette: “Maar die ging op vakantie, dus hij moest over zes weken maar terugkomen.” Ze zucht. “Als je kanker krijgt, is dat heel erg, en worden alle registers opengetrokken. Maar als je kind het psychisch moeilijk heeft, is er amper hulp.”

Zijn ouders willen nu dat de Stichting 113 Zelfmoordpreventie bekender wordt. Lizette: “Want er is dus wel iemand die ze kunnen bellen, als ze het heel moeilijk hebben. En ik had er nog nooit van gehoord.”

Samen met vrienden van Mike organiseren zijn ouders daarom op 31 augustus een voetbalwedstrijd. Veteranen van Willem II spelen tegen oud-ploeggenoten van Mike. Allemaal om geld op te halen zodat 113 Zelfmoordpreventie bekender wordt. Cor: “Al kunnen we maar iemand helpen, uit naam van Mike. Ons is het overkomen, dat kunnen we niet meer terugdraaien.”

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt. Je kunt 24 uur per dag bellen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0800 0113 of chatten via 113.nl.