Jule (24) en Janneke (26) werken in een hospice: 'Meer dan alleen verdriet'
In een bosrijke omgeving op het Landgoed Eikenburg in Eindhoven werken Jule en Janneke sinds vier jaar als hospice verpleegkundigen.
"Tijdens mijn stage op de neurologie afdeling in het ziekenhuis stierven er soms mensen. Ik was nieuwsgierig waar de zorg verder gaat als mensen niet meer beter worden", vertelt Jule.
"De dood is meer dan alleen verdriet."
Zo kwam ze als twintiger bij De Regenboog terecht, net als Janneke. "Mensen vallen stil als je zegt dat je in het hospice werkt", vertelt Janneke. "Ze denken dat er weinig te lachen valt op ons werk", zegt Jule. "Maar de dood is meer dan alleen verdriet."
Zo begeleiden de meiden een patiënt en zijn of haar familie tijdens een laatste fase, waardoor er vaak ruimte is om terug te blikken op iemands leven. "Het is heel bijzonder hoe snel je hier een band opbouwt met mensen", vertelt Janneke.
Die band maakt het werk ook moeilijk. "Soms kunnen patiënten of familieleden nog niet goed accepteren dat iemand doodgaat. Dan luister je vooral goed naar iemand, want je kan de angsten niet wegnemen of oplossen", zegt Jule.
"Ik vind het nog steeds moeilijk als er jonge patiënten komen of als een familie veel op die van jezelf lijkt", vertelt Janneke. "Veel praten met collega's, vrienden en familie helpt."
"Soms neem je het mee naar huis."
"En dan neem je het werk af en toe alsnog mee naar huis, maar dat is oké", vindt Jule. Het zijn oudere collega's die de meiden vaak vragen of zij het leven juist niet willen vieren in plaats van werken in een hospice.
"Maar ik geniet door dit werk juist meer van het leven", zegt Jule. "Wij zien hier iedere dag dat het zomaar voorbij kan zijn." De verpleegkundigen in het hospice krijgen veel waardering voor hun werk. Op een tafel staat een boek met allemaal bedankkaarten van families.
"Voor die bedankjes en fijne reacties doen we het", vertelt Janneke. De meiden zouden het liefst tot hun pensioen in het hospice werken, maar ze hebben ook zorgen.
"Door de druk uit ziekenhuizen komen hier soms mensen die niet binnen drie maanden overlijden. Dan moeten we ze naar huis sturen", vertelt Jule. "Dat zijn de moeilijkste gesprekken."
Daarnaast moeten ze door bezuinigingen meer doen met minder mensen. "Dan kun je iemand soms niet de zorg geven die hij verdient", zegt Jule.
Toch kunnen Janneke en Jule zich geen andere baan voorstellen. "Je werkt naar een moment toe dat je maar één keer kunt doen", zegt Janneke. "Dan doe je het zo goed mogelijk."
Je moet het maar kunnen
In de artikelenreeks 'Je moet het maar kunnen' vertellen verschillende Brabanders over hun bijzondere beroep. Ze leggen uit waar ze in hun werk mee te maken krijgen en welke reacties ze krijgen op hun baan.