Er hangt was te drogen, de tuintafels staan nog buiten en het straatbeeld is gevuld met kolossen van kampeerwagens. Net een gewone camping, met om de zoveel meter een toiletwagen, waar de bewoners op hun slippertjes naartoe sloffen.

Eigenlijk zijn alle campers nu leeg: iedereen is aan het werk op de kermis. ‘Okay let’s go’ aan het roepen door de intercom van de Turbo Polyp. Kinderen misselijk aan het maken in de zweefmolen. Maar Janet zit met haar zus Helma en de kleinkinderen onder de luifel.

"Ja, je mag wel even binnenkijken hoor. Maar heel bijzonder is het niet", zegt Janet. Ze komt oorspronkelijk uit Emmen en is een nuchtere Drentse, dat is duidelijk. "Maar goed, daar is in ieder geval de bank, die klappen we 's avonds uit tot bed", demonstreert ze haar avondroutine terwijl ze de geautomatiseerde beweging nadoet. "Het is klein, maar prima. Dit voelt net zo thuis als ons vaste huis."

Zo hoppen Janet en haar man Geert tijdens het seizoen van kermis naar kermis, nu al ruim 20 jaar lang met hun bootjesmolen. Caravan mee, aanhanger met wasmachine en toilet erachteraan. En als de ene kermis dan voorbij is, klappen ze de hele zooi weer in. Op naar de volgende.

"Een beetje campinggevoel", lacht zus Helma ernaast. Haar caravan staat tegenover die van zus Janet. Ze vindt het wel gezellig zo, een beetje quality time met de familie. Al vindt ze de Tilburgse kermis wel wat kolossaal. "Dat merk je ook wel een beetje aan de mentaliteit hier. Het is wat minder knus. Wat minder ons-kent-ons."

Daarbij zijn de dagen ontzettend lang. Tussen 12 en 1 ‘s middags moeten de uitbaters hun attractie opengooien, tot minimaal 1 uur 's nachts. "Dus als iedereen hier weer terug is, duik je eigenlijk gelijk je bed in", vertelt Janet. "Dan is het 's ochtends opstaan, eten maken en weer weg. Heel veel tijd om te buurten is er niet."

Sowieso is de kermis eigenlijk wat te groot en druk geworden voor Janet. Een paar jaar geleden heeft ze een hartstilstand gehad en lag ze in coma. "Ik heb toen hersenschade opgelopen, waardoor ik die prikkels gewoon niet meer zo lang trek. Het is te druk voor me”, vertelt ze.

En toch kan ze het leventje echt niet missen. Dit is háár leven, haar vrijheid en de passie van haar man. "Die lachende kinderkoppies, dat is het mooiste wat er is”, zegt ze stralend.

"Daarom heb ik vanaf moment één gezegd dat ik kwam helpen”, vult zus Helma aan. "Voor mij is dit vakantie, maar ik doe het vooral omdat ik mijn zus niet kwijt wil. Omdat ik wil dat het goed met haar gaat."

Dus maken ze samen soms een rondje over de kermis. Gewoon een paar uurtjes per dag. "Dan kunnen de mannen even de benen strekken, maar daarna gaan we ook weer terug”, vertelt Helma. Dan gaan ze weer fietsen, of gewoon een beetje kletsen. "En geloof me, die tijd is me ontzettend dierbaar."