Het was slecht weer toen Giel afgelopen maart thuiskwam van het voetbal. Het regende bovendien al maandenlang waardoor het water in de sloten hoog stond.

“Ik reed door een straat waar niet veel mensen komen”, vertelt Giel. “Vanuit mijn auto zag ik een rollator op het voetpad staan. Daarom ging er bij mij een alarmbel af. Ik stapte uit om te kijken en zag een vrouw in het water liggen.”

Giel twijfelde niet en schoot de vrouw te hulp. “Ze lag daar op haar rug, met haar gezicht nog net boven water. Dan twijfel je natuurlijk niet. Het was niet makkelijk haar uit het water te krijgen, omdat het aan de kant spekglad was", blikt hij terug.

"Uiteindelijk is het gelukt. Ze had een alarm-apparaatje om haar nek hangen, maar dat deed het niet onder water. Eenmaal aan de oppervlakte deed dat het wel, waardoor haar dochter snel ter plaatse kwam.”

De vrouw was de 90-jarige Diny. Ze ging regelmatig een stukje wandelen. En als ze dan moe was, zette ze haar rollator tegen een boom en ging ze er even op zitten. Dit keer viel ze, en terwijl ze probeerde op te klauteren verloor ze haar evenwicht en belandde in het water.

Marianne van Laarhoven, de dochter van Diny, wist op dat moment al dat haar moeder in de problemen zat door een alarm-apparaatje dat bij haar moeder om haar nek hing. Samen met haar buurman ging ze op zoek.

“Ik hoorde via het alarm dat ze in het water was beland, maar toen het apparaatje onder water ging, kon ik haar niet meer verstaan. Ik heb mijn buurman gebeld en we zijn samen direct gaan zoeken. Het probleem is dat er overal bij ons in de buurt slootjes zijn.”

Toen Giel Diny eenmaal op de kant had, werd haar dochter opnieuw gebeld met het alarm-apparaatje. “Toen ben ik er zo snel mogelijk heen gegaan. Ik zag mijn moeder nat en onder de modder aan de kant zitten”, vertelt Marianne.

“Ik heb haar snel in de auto gezet. We zijn naar huis gegaan en daar is ze onder de douche gegaan. Daarna heeft ze nog een uur voor de haard gezeten, pas toen was ze weer op temperatuur.”

Giel is ze eeuwig dankbaar voor zijn daad. “Wie weet wat er anders was gebeurd. Er waren al meer auto’s langsgereden voordat Giel stopte. Hij is zelf een kijkje gaan nemen toen hij mijn moeders rollator zag staan en is toen te hulp geschoten. Dat had niet iedereen gedaan", denkt ze.

"We hebben daarom samen met mijn moeder besloten dat hij in het zonnetje gezet moet worden. Dat is wel het minste wat hij verdient.”

Marianne heeft later contact opgenomen met Giel. “Om me te bedanken”, zo vertelt hij. “Ze vertelde me toen ook hoe het ongeluk is gebeurd en dat het inmiddels beter met haar ging.”

Dat Giel nu een medaille krijgt vindt hij leuk, al is het niet echt nodig denkt hij. “Het hoeft niet echt van mij. Het is niet meer dan normaal dat je iemand helpt als je ziet dat het nodig is.”