Voorafgaand aan de wedstrijd waarschuwde judoleraar en sportschooleigenaar Tom Essink al dat judo een sport is waarbij het snel gedaan kan zijn. "Gisteren moest een judoka al na vier seconden de Spelen verlaten." Dat maakt de sport volgens hem mooi én treurig tegelijk: "Iemand kan beter zijn, maar soms is één foutje fataal."

Veel druk
Joanne komt uit een echte judofamilie; haar ouders en ook haar broertjes judoden fanatiek. Dat fanatisme zag Tom terug toen ook Joanne als klein meisje bij zijn sportschool kwam "Ik zag een meisje dat heel graag wilde en het spelletje mooi vond. We zijn supertrots", straalt hij.

Een paar minuten voor de wedstrijd wordt het drukker in de kantine, gespannen gezichtjes kijken naar het scherm waarop het straks allemaal gaat gebeuren. Ook Maud Lavrijssen, die net als Joanne bij Essink begon en inmiddels op Papendal judoot in dezelfde gewichtsklasse als Joanne, voelt het kriebelen: "Wij weten dat ze het kan, maar het is aan haar om dat te laten zien", zegt ze voor de wedstrijd. "Ze is echt goed, ik kan haar niet verslaan. Maar er staat veel druk op haar: ze is nummer één in de ranking."

Straf
Joanne zit goed in de wedstrijd en had zelfs bijna een verwurging. Maar daar gaat het mis, ze krijgt een straf en lijkt van haar stuk gebracht. Vlak daarna maakt de Zuid-Koreaanse tegenstander Kim Ji-su een Waza-ari, de op een na hoogste score in het judo. Met nog twintig seconden op de klok, zie je de koppies in de kantine van Essink steeds meer gaan hangen.

LEES OOK: Wereldkampioen Van Lieshout al na een partij klaar in Parijs

Er valt een hoor- en voelbare stilte in de kantine. "Dan zijn we vroeg klaar vandaag", zegt Tom terwijl hij de stille kantine rondkijkt. "Het is niet anders." Hij zoekt contact met wat andere supporters: "Weet jij waarom ze een straf kreeg? Ze leek van haar stuk gebracht, alsof ze het zelf ook niet wist."

Schrale troost
"Dit is dus judo", zucht Tom, terugkomend op zijn eerdere waarschuwing. "Vandaag had een feestdag moeten worden. Ze ging heel lekker maar één foutje was fataal. Dat voelt dan oneerlijk, maar het is wat het is."

Trainingsmaatje Maud kijkt ook beteuterd: "Het was een mooie droom, maar in ieder geval pakken ze de titel van wereldkampioen niet meer af." Maud wacht nog even met haar te berichten, omdat ze denkt dat Joanne daar nu niet op zit te wachten. "Ik wil uiteindelijk wel graag tegen haar zeggen dat ik trots ben dat ze er stond. Maar ik weet dat het een schrale troost gaat zijn."