Deze groepsopvang is volgens Roy Heerkens, woordvoerder van Slachtofferhulp, vooral bedoeld om mensen met elkaar in contact te brengen. Ze hebben allemaal een soortgelijke ervaring en het helpt wanneer ze hun verhaal kunnen doen. “Ze zitten vaak vol en willen dit kwijt", legt Heerkens uit. "Slachtofferhulp geeft mensen uitleg over stressreacties die na een ongeval als dit kunnen voorkomen. Maar het belangrijkste van een groepsopvang is dat mensen het gesprek aangaan.”

Op de bijeenkomst waren tussen de tien en vijftien man aanwezig, onder wie leden van de vliegschool, andere piloten en omstanders die het ongeluk hebben zien gebeuren. “Je ziet dan dat ervaringen worden uitgewisseld. De een vertelt dat ze het vliegtuig nog op hebben zien stijgen, de ander vertelt dat ze vlak voor het incident nog een praatje met de piloot hebben gemaakt. Slachtofferhulp biedt ze vooral een plek om dit kwijt te kunnen.”

Wanneer mensen niet genoeg hebben aan de groepsopvang, biedt Slachtofferhulp de mogelijkheid naderhand vaker het gesprek één-op-één aan te gaan. Ook benadert Slachtofferhulp ooggetuigen die met de politie hebben gesproken om te vragen hoe het ermee staat en of ze hulp kunnen gebruiken.

Stressreacties als slecht kunnen slapen, weinig eetlust en herbelevingen van de gebeurtenis zijn volgens de woordvoerder heel normaal. "Wanneer je iets abnormaals meemaakt, zoals het zien neerstorten van een vliegtuig, schiet je adrenaline meteen van nul naar honderd. Je lichaam denkt dat je in gevaar bent en handelt daarnaar. Wanneer mensen naderhand stressklachten ervaren, denken ze vaak dat er iets mis is met ze. We horen altijd, bij ieder ongeval, dat mensen met dezelfde problemen worstelen. Wij zijn er om ze te laten weten dat dit een normale reactie is", zegt Heerkens.

Wanneer je lichaam omschakelt naar deze ‘gevaar-modus’, kunnen mensen op twee manieren reageren. Vechten of vluchten. Volgens Heerkens zijn mensen vaak verbaasd over hun eigen reactie. “Je hoort dan vaak dat mensen dachten dat ze weg zouden rennen, maar toch zijn gaan ‘vechten’, in dit geval het slachtoffer helpen, of juist andersom.” Hoe je reageert, verschilt volgens hem per mens. “Daar heb je zelf geen invloed op.”

Na zo’n piek in je adrenaline heeft je lichaam tijd nodig zich te herstellen. Volgens Heerkens duurt het gemiddeld ongeveer zes weken voordat de klachten verdwijnen. Dat verschilt volgens hem wel per persoon. “Wanneer je al niet zo lekker in je vel zit en vervolgens iets traumatisch meemaakt, is herstel lastiger dan wanneer alles lekker loopt. Ook hebben andere factoren zoals vrienden en familie hier veel invloed op. De ene mens is wat veerkrachtiger dan de ander.”

Wanneer Slachtofferhulp doorheeft dat er na verloop van tijd nog geen verschil te zien is, wordt doorverwezen naar de huisarts. Die kan je vervolgens doorverwijzen naar bijvoorbeeld een stressreducerende vorm van therapie.

Tot slot wil de woordvoerder benadrukken dat ondanks dat stressklachten verdwijnen, de herinnering altijd zal blijven. "die draag je de rest van je leven mee." Slachtofferhulp is er vooral om handvatten te bieden en ervaringen uit te wisselen en mensen eraan te herinneren dat ze niet alleen zijn.

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Onderzoek naar vliegtuigcrash op A58 kost tijd: dit is waarom Dick had vanuit verkeerstoren laatste contact met gecrashte piloot