Hennie kwam in 1968 voor het eerst in de Biesbosch en werd meteen verliefd op het gebied. Ze ontdekte het natuurgebied met haar kano en besloot er te blijven wonen. Ze trok in bij mensen in een klein huisje aan het water, en na verloop van tijd woonde ze er alleen. Vanuit daar gaf ze rondleidingen aan toeristen, die ze trakteerde op verhaaltjes uit haar eigen fantasiewereld.

Haar leven hier was eenvoudig, bijna primitief, maar precies zoals ze het wilde, vertelt Rien terwijl hij met een bootje richting haar huis vaart. "Met haar kano zwierf ze door de smalle kreken. Soms was ik haar twee dagen kwijt en dan was ze tussen het riet gewoon in slaap gevallen", lacht hij. Haar huisje had geen stroom, omdat ze zo dicht mogelijk bij de natuur wilde blijven.

Uiteindelijk schafte ze op aandringen van Rien wat zonnepanelen aan om de koudste nachten door te komen. "Soms, als ze het echt koud had, klopte ze bij me aan en vroeg ze of ze een bad mocht nemen", vertelt hij.

Terwijl Rien langs haar witte jaren-30 huisje vaart vertelt hij hoe hij haar ontmoette. "Ze kon enorm goed schilderen en zo leerde ik haar kennen. Vaak kwam ik bij haar om gitaar te spelen. Zij ging dan gek dansen op de muziek die ik maakte. Zo herleefden we samen een beetje de hippietijd." Hij moet even slikken. "Het is raar om hier terug te zijn nu ze er niet meer is. Hier kwam ik altijd tot rust."

Voor Hennie was de Biesbosch een toevluchtsoord, een plek waar ze haar rust en vrijheid vond. "Stilte is alles in het leven," zei ze in een van haar zeldzame interviews. "Ze heeft een heel moeilijke jeugd gehad", verklaart Rien. "Ik mag er van haar denk ik niet over uitweiden, maar ik kan wel zeggen dat de natuur haar de rust bood die ze nodig had."

De laatste jaren van haar leven, zat Hennie in een verzorgingstehuis in Made. Maar het rondzwerven en observeren dat ze altijd deed, bleef erin. "Ze verving de kano voor een scootmobiel en zwierf rond door Made, zoekend naar stille en afgelegen plekjes", zegt hij.

Rien zucht. "Ik weet niet goed of ze gelukkig geweest is", vraagt hij zich hardop af. "Ze heeft een moeilijk leven gehad, maar in de Biesbosch kon ze aan haar verdriet ontsnappen. Voor haar dood zei ze: ‘Ik zal in een bloem veranderen. Pluk haar niet. Bewaar haar schoonheid en energie.’"

LEES OOK: Hennie woont in eenzaamheid en eenvoud in Brabantse wildernis