Mart, geboren op 18 januari 1934, was een man met uitzonderlijk veel energie en een scala aan passies en hobby’s. “Ik vraag me achteraf wel eens af hoe hij dat allemaal voor elkaar kreeg. Zo’n actief leven hebben én er voor je kinderen zijn. Hij was een echte gezinsvader en heeft samen met mijn moeder, zijn Aly, altijd voor een warm nest gezorgd”, vertelt Brigitte.

Hij stond steevast langs de lijn bij de voetbalwedstrijden van zoon Richard en was erbij toen Brigitte en haar oudste broer André op reddend zwemmen gingen. Brigitte begint te huilen als ze hieraan terugdenkt. “Iédere les ging hij mee. Ik zie hem nog staan, op het balkon van het Brabantbad. Zo betrokken als hij was bij ons, was hij dat later ook bij zijn zeven kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen. Altijd geïnteresseerd in hoe het met ze ging en waar ze mee bezig waren. Hij was gewoon een hele lieve, trotse opa."

Toen Mart’s grote liefde Aly twaalf jaar geleden plots overleed aan een hartstilstand was het verdriet groot. En stond hij er ineens alleen voor. Brigitte: “Maar het lukte hem om de draad weer op te pakken en er het beste van te maken. Niet alleen wij, maar ook zijn actieve leven hielpen daarbij.”

Mart stond altijd klaar voor anderen én stond voor de dingen die hij belangrijk vond. Daarin was hij trouw, loyaal en gepassioneerd. “Mijn vader was een fanatiek wandelaar en heeft 21 keer de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, altijd met zijn vaste wandelmaatje. Ik ben één keer meegewandeld. Dat was een mooi, maar kort vader-dochtermomentje. We stonden samen bij de start toen hij zei: ‘ik wacht wel op je bij de finish’ en weg was ie, haha”, lacht Brigitte.

Ook was Mart medeoprichter en actief lid van de Bossche Jeugddrumband Prinses Marijke. En hij zat in het bestuur van een woningbouwvereniging om de belangen van huurders te behartigen. Hij had voor iedereen een luisterend oor, weet Brigitte.

“Dat maakte hem geliefd. Ook bij de vereniging die hem het meest aan het hart ging: het Gilde Sint Antonius Abt – Nuland. Maar liefst eenenveertig jaar waren het Gilde en ‘zijn jongens’ zijn grootste passie. Hij stelde zich altijd voor als ‘Ik ben meneer van Loon, maar noem mij maar Mart’. Toch bleven ze hem consequent meneer van Loon noemen, uit respect.”

De afgelopen jaren leverde Mart qua gezondheid beetje bij beetje in. Totdat hij in 2023 door een gebroken rugwervel noodgedwongen moest verhuizen naar een zorgappartement in De Grevelingen. Het ging thuis, aan de Willem van Nassaulaan, niet meer. “Dat hakte er flink in, hij was zichzelf niet meer. In de weken voor zijn overlijden vroeg hij vaak om bevestiging, zo van: we hebben het toch goed gehad hè? Dan zei ik: Pap! Je hebt zóveel voor ons gedaan, we zijn zo dankbaar voor alles. Dan was hij weer even gerustgesteld.”

“Uiteindelijk is hij op 1 juni rustig ingeslapen, geen strijd dus, zo fijn. Hij was er klaar voor, helemaal op. En ik heb de dag ervoor nog heel fijn met hem gepraat, was hij weer even mijn oude pap. We hebben allemaal afscheid van hem kunnen nemen en ‘zijn jongens’ van het Gilde hebben hem begeleid tijdens de crematie. Ze hebben daarmee zijn laatste, grote wens vervuld. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze dat voor mijn vader hebben gedaan.”