John is deze ochtend druk bezig met het snijden van kippendijen in de keuken van restaurant De Peer in Breda. In zijn eentje én in alle vroegte, want de koks komen straks pas. Vliegensvlug en geroutineerd jaagt hij er de ene na de andere doorheen. De stukken kip zijn straks voor in de saté.

"Ik ben nu lekker om half twee vrij en ga straks mijn kleinzoon van school halen", vertelt hij. "Ik wil nog graag werken, maar niet meer die druk voelen van veertig uur moeten. Het moet leuk en zijn en op de tijden die ik wil."

John had vierendertig jaar een café annex biljartcentrum. Hij was een echte, ouderwetse gastheer. Die ook nog eens bekend stond om zijn lekkere gehaktballen met een speciaal sausje. Daarnaast verzorgde hij alle barbecues en buffetten die er in zijn zaak werden georganiseerd zelf. Tot in de puntjes. "Ik heb vijftig jaar geleden op de GTS, de Gemeentelijke Technische school, de vierjarige koksopleiding gevolgd", vertelt de horecaman. "Ik ben dat vak altijd leuk blijven vinden en het is dus geen toeval dat ik nu in een keuken werk."

John is in de keuken van restaurant De Peer verantwoordelijk voor al het voorbereidende werk voor de koks. Hij ontvangt de leveranciers, beheert het magazijn, maakt de sauzen en snijdt de groentes en het vlees. Hij heeft er plezier in. "Zolang mijn vriendin nog werkt, is thuiszitten niks voor mij", zegt de oud-kroegbaas. "Daar word ik heel ongelukkig van en dan verpieter ik."

"Ik vind het leuk om met allemaal leuke, jonge gasten te werken", vervolgt hij. "Lekker met z'n alleen een beetje ouwehoeren over NAC. Ik hoop ook dat ik ze wat kan leren. Hoe het leven in elkaar zit en dat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan."

Een bijkomend, maar groot voordeel is dat werken hem meer financiële armslag geeft. "Dat is ook een reden dat ik doorwerk", zegt hij eerlijk. "Die centjes zet ik lekker apart zodat ik straks met mijn partner leuke dingen kan doen als zij ook met pensioen is. Het is een soort spaarpotje. Maar als ik de loterij win, stop ik ermee hoor, haha!"

John voelt zich thuis in de keuken van het restaurant en hij heeft nooit overwogen om weer in een café te gaan werken. "Ik mis de mensen van het café, maar niet de verantwoordelijkheid. Als kroegbaas moet je zelf de klanten ontvangen en te vriend houden. Ze lopen namelijk net zo makkelijk naar een ander. Dit en andere problemen neem je toch mee naar huis en dan kan je soms niet slapen."

Als de kippendijen zijn gesneden, gaat John enthousiast verder met de tomaten. "Ik beleef werk nu op heel andere manier", besluit hij. "Voor een baas werken is toch makkelijker, want er zijn minder zorgen. Natuurlijk denk je in alles mee, maar als je klaar bent, trek je je jas aan en ben je weg."