De biercantus betekent urenlang meeblèren met bekende nummers die door een liveband worden gespeeld, maar er wordt ook heel veel bier gedronken. Het evenement blijkt min of meer uit nood geboren.

"We hadden nog een dag over in het programma van de introweek en we wisten niet zo goed wat we moesten doen", vertelt Annemarie terwijl ze met een biertje in haar hand staat tussen de lallende studenten. "En toen hebben we de cantus bedacht."

Voor de initiatiefnemers was het een spannende tijd in 1994, herinnert Cécile zich nog goed. "We dachten: 'we gaan het gewoon proberen'. Maar we deden het wel met knikkende knieën!"

Dirk glundert als hij terugdenkt aan de begintijd. "De eerste keer was er al veel volk in huis. Je probeert er iets moois van te maken. En als je dan ziet dat iedereen het gelijk snapt en dat ze meegaan in dat feest... geweldig!"

Volgens Marco was het in 1994 al meteen een succes. "Vervolgens stonden alle steden in de rij om met ons de cantus te organiseren. Dat was echt supervet!" Ook Cécile is daar trots op. "Het is niet te vergelijken met toen. En als je ziet dat het door heel Nederland is uitgerold, dat is echt fantastisch." Dirk doet er nog een schepje bovenop: "Het is nu tien keer zo groot en tien keer zo leuk".

Voor Marco is deze dertigste editie extra bijzonder, want ook zijn kinderen zijn er deze keer bij. "Kijk, daar staan ze!", zegt hij terwijl hij lachend naar ze wijst. "Ja ik sta ze wel in de gaten te houden of ze niet te veel drinken. Maar dat gaat vast niet gebeuren..."

Het concept is na al die jaren grotendeels hetzelfde, merkt Annemarie op. "Heel veel plezier, veel zingen, veel lol en heel veel bier. We hadden nooit verwacht dat het nu zo groot zou zijn. We hebben kippenvel tot in onze bilnaad."

"En nu gaan we volop zingen!", schreeuwt Marco over de muziek heen. Hij zet een polonaise in. "Kom maar mee!"