Synchroonzwemsters gehuldigd in Goirle: 'We hebben iets bijzonders gedaan'
Opvallend veel jonge meisjes staan te wachten op hun idolen. Veel van hen zwemmen ook, sommige beoefenen synchroonzwemmen. Maar hoe moeilijk is dat nou? De 11-jarige Floor weet het wel. “Je moet een routine zwemmen, maar ook technisch goed zijn. Je moet heel veel dingen tegelijk en dat maakt het moeilijk."
Maar ook het inhouden van je adem is een kunst. “Het langste wat mij ooit is gelukt, is één minuut”, vertelt de jonge zwemster uit Eersel. Ze glundert als ze denkt aan haar mogelijke toekomst: “Zo’n huldiging, dat zou ik ook wel ooit willen.”
De zussen Noortje en Bregje de Brouwer krijgen die middag het ereteken van Goirle opgespeld. Ze wonen inmiddels in Hoofddorp waar hun hele leven in het teken staat van trainen. Maar ieder weekend komen ze even naar huis. "Al zijn we er maar 24 uur, het voelt als een heel weekend", zegt Bregje.
De tweeling moet nog wel wennen aan de rol van idool. Bregje: “Dat blijft heel bijzonder. We hebben het nooit zo door, omdat we iets doen dat we superleuk vinden.” Ook Noortje staat er telkens weer van te kijken. “Tijdens het trainen zijn we zo op onszelf, dat we niet eens door hebben dat we een inspiratie zijn voor anderen.”
"Als je een handje geeft aan de koning, dan weet je: we hebben iets bijzonders gedaan."
Ook het besef dat ze als eerste Nederlandse zwemsters een medaille voor synchroonzwemmen haalden op de Olympische Spelen, is nog maar amper ingedaald. Bregje: “Maar als je een handje geeft aan de koning, dan weet je: we hebben iets bijzonders gedaan."
De sport die ooit een ondergeschoven kindje was, staat nu ineens echt op de kaart dankzij de tweelingzusjes, vertelt Mark Stappershoef, burgemeester van Goirle. Maar ook in het publiek klinkt dat geluid. Barbara Wijering uit Eindhoven zat vroeger in de jury toen de kleine Noortje en Bregje in het zwembad lagen. “Ik heb ze van kleins af aan zien opgroeien, ik weet hoe hard ze gewerkt hebben.”
Dat harde werken bestond uit heel veel uren trainen, er veel voor laten maar ook knokken om iets voor elkaar te krijgen. Want synchroonzwemmen is een kleine sport in Nederland.
"Een onwijs mooie promotie voor onze sport."
“Er was niet veel geregeld toen zij begonnen. Er was geen nationaal team, geen nationale trainer. Ze hebben heel hard gewerkt om het van de grond te krijgen, zodat ze een bondscoach kregen en dat het geregeld werd.”
Ook zwemster Inge van Rijt uit Eersel merkt dat er veel is veranderd. “Synchroonzwemmen? Een paar maanden geleden zeiden mensen nog: ‘Dat is toch iets in het water met je benen tegelijk in de lucht?’ Nu heeft iedereen het erover. Een onwijs mooie promotie voor onze sport.”
Ook de ouders van de tweeling hebben zaterdag genoten van alle lof en aandacht voor hun dochters. “We zitten nog steeds in een feestroes”, lacht vader Jos. Moeder Yvonne is emotioneel. “We zijn trots en heel blij. Dat we er allemaal bij mochten zijn op de Olympische Spelen, dat ze ons dit cadeau hebben gegeven. En dan schieten we weer vol.”
