Met zijn Stichting Humanitaire Hulp Kinderen Oekraïne helpt Piet al bijna dertig jaar lang kinderen in Oekraïne. Zo bouwde hij er onder meer een weeshuis en een doveninstituut. Sinds er oorlog in het land is, reist hij met vrachtwagens vol met hulpgoederen Oekraïne. Het geld dat daarvoor nodig is, haalt hij in Nederland op. Dit jaar al 160.000 euro.

Piet laat foto’s zien van een school in Odessa die totaal werd verwoest door de Russen. Op een foto ernaast is een splinternieuw klaslokaal te zien. “We hebben het weer helemaal opgebouwd. Dus in september kunnen de kinderen weer naar school”, vertelt Piet met een glimlach. “Ondanks alle ellende die er is, zie je ook de wederopbouw. Dat is waar ik me aan vasthoud.”

Hij zet zich zo graag in voor de kinderen in het land, omdat zij de toekomst zijn. “Maar die hebben natuurlijk allemaal een trauma”, zegt de Tilburger terwijl de tranen over zijn wangen rollen. “Triest, als je ziet hoeveel kinderen daar met amputaties zitten. Zijn ze niet door het oorlogsgeweld slachtoffer geworden, dan wel door de mijnen die overal gedumpt zijn.”

De organisatie zamelt daarom ook geld in voor protheses. Maar als Piet daarover vertelt, wordt hij weer emotioneel. “Daarmee gaan we een traject aan voor een hele lange tijd. Want die protheses moeten steeds aangepast worden en zijn zo duur. Als je eraan begint heb je de verplichting om het af te maken. Maar hoeveel jaar heb ik nog?”, vraagt hij zich snikkend af.

Piet is namelijk al 84. Toch gaat hij volgende maand opnieuw naar Oekraïne. Om het kinderziekenhuis te helpen dat in juli werd gebombardeerd. “Dat wordt een zware reis”, weet hij. “Alle couveuses zijn aan diggelen. Er zal een hele hoop ellende op ons af komen. Maar ik kan niet alles, dus je zult keuzes moeten maken. En dat is voor mij het moeilijkst.”

Hij blijft zich inzetten tot hij niet meer kan. Want de oorlog gaat door en de meeste mensen zijn dat na twee jaar alweer vergeten. “Mensen zijn oorlogsmoe”, zegt Piet die ook teleurgesteld is in de Oekraïners die naar Nederland zijn gevlucht. “Als ik bij ze aanklop of ze meehelpen met het laden van vrachtwagens, hebben ze het allemaal even druk."

"Elke dag geconfronteerd worden met ellende, daar word je niet vrolijk van", zegt hij. “Maar ik hoop mezelf nog elke dag in de spiegel aan te kunnen kijken en te zeggen: dat lukt nog wel.”

DIT VIND JE VAST OOK INTERESSANT:

De weeskinderen die Piet helpt zaten dagenlang in schuilkelders