Omdat in Nederland niemand meer het klooster in wil, haalt Christophorus zijn broeders uit het buitenland. De oudste is broeder Theo, hij is Nederlander maar woont al veertig jaar in Rome. De andere broeders zijn een stuk jonger, allemaal in de dertig. Twee komen uit India, één uit Tanzania en één uit Indonesië. Hijzelf komt uit Duitsland. Ze starten dus met z’n zessen.

Eind dit jaar komen de eerste broeders in Velp aan. Dan gaan ze leven in het Emmausklooster. “De oudste franciscaanse plek in Nederland, uit het jaar 1645”, zegt Christophorus trots.

Hun slaapplaatsen op de eerste verdieping zijn al klaar. “Vroeger waren het dertig kleine celletjes. Nu zijn het twaalf slaapkamers, zes voor de gasten en zes voor ons”, legt Christophorus uit. "En iedere kamer heeft een douche en toilet." In de kamers staan boekenkasten, stoelen en een bureau. Die waren van de broeders die hier vroeger woonden. “De kapucijnenbroeders zijn hier al tien jaar weg. Maar eigenlijk is alles zo gebleven.” De broeder lacht: “Het huis heeft gewacht tot we weer terugkwamen.”

Afgelopen maand ging het laatste kapucijnenklooster, aan de Korvelseweg in Tilburg, dicht. De vijftien laatste broeders verhuisden naar een verzorgingshuis in Breda. Ook de begraafplaats, op de binnenplaats van het klooster, zal in oktober verhuizen naar Velp. Broeder Christophorus laat zien waar de broeders zullen worden herbegraven. “Hier gebeurt de voltooiing van een groot hoofdstuk van de Nederlandse kapucijnengeschiedenis”, zegt hij plechtig.

LEES OOK: Broeder Antoon (80) moet verhuizen omdat zijn klooster na 142 jaar sluit

Hij staat even stil. Zwijgt. En vervolgt: “Ik woon sinds twee jaar in Nederland, nog niet zo lang dus. Maar ik ken al veel broeders. En in die twee jaar zijn er veel overleden. Dus we staan hier wel vaker voor een afscheid. En we zullen hier ook wel vaker staan.” Dan weer monter: “Tegelijkertijd gebeurt hier hopelijk ook iets nieuws.”

Christophorus realiseert zich hoe ongewoon zijn actie is. “In de jaren negentig is besloten geen nieuwe mensen meer op te nemen, de broeders waren te oud en te zwak. Ze besloten af te ronden. En dan is er nu opeens een nieuw begin.”

Volgens de broeder is zijn werk nog steeds belangrijk. Hij neemt ons mee naar de kloosterkerk en wijst naar de brandende kaarsen: “Vorige week was hier een echtpaar met twee Harley-Davidson motoren. En eentje deed het niet meer. ‘Broeder, kun je helpen’, vroegen ze. Ik zei: ‘Je moet gewoon naar de kapel gaan en bij de Heilige Antonius een kaars aansteken.’ Daarna deed de motor het weer”, lacht Christophorus. “Een klein wondertje. Of gewoon leuk toeval.”

Hij vervolgt: “Het is de eenvoudigste vorm van religie, van geloof. Iedere dag komen hier mensen om in stilte te zitten, te bidden, een kaars aan te steken. Dat blijft. Nederland is één van de meest ontkerkte landen. Tegelijkertijd zijn heel veel mensen op zoek naar zin. En daarmee begint het.”

Gaat het lukken om met zes broeders nieuw leven te blazen in het kloosterleven? Christophorus weet het ook niet. “Ik ben heel nuchter: roepingen kun je niet maken. Ik ben geen tovenaar of zo. Maar het is mijn diepste overtuiging dat onze spiritualiteit moet doorgaan. We zijn al achthonderd jaar bezig met actuele vraagstukken. Bij dit klooster zijn twee grote pelgrimspaden die nog altijd worden bewandeld. Deze plek en waar die voor staat is nog steeds belangrijk. Uiteindelijk hoop ik dat we weer roepingen krijgen.”