Het is dinsdag 29 augustus 1989 als Wies naar de kermis gaat in haar woonplaats Budel. De volgende dag wordt haar naakte lichaam gevonden door twee fietsers in een sloot langs de Loonderweg in Valkenswaard. Wies blijkt gewurgd. Haar kleren worden in de buurt van haar lichaam gevonden. Alleen haar linkerlaars ontbreekt. Die is nooit teruggevonden.

Wat er is gebeurd, is tot op de dag van vandaag onduidelijk.

"Ik weet het nog als de dag van gisteren", vertelt neef Stephan - die destijds 12 jaar oud was - aan L1. Het is voor het eerst dat hij zijn verhaal doet. "Er stonden twee rechercheurs bij ons oma aan de deur. Wij sliepen daar, omdat onze ouders op de kermis waren. Ik heb mijn oma nog nooit zo gezien: toen ze het nieuws hoorde, ze brak... Wij zijn uiteindelijk geroepen om onze ouders te gaan halen, met de boodschap dat er iets ergs was gebeurd."

Neef Franco, die een jaar ouder is, vult aan: "Toen het nieuws aan mijn moeder verteld werd - het was haar tweelingzus - ging ze door de grond. Dat beeld raakt me nog steeds. Dat vergeet je ook na 35 jaar niet."

"We hopen dat, alsjeblieft, iemand zijn mond opendoet. Al is het maar een klein dingetje, het kan ons helpen", benadrukt Stephan. "We weten na 35 jaar nog altijd niets, het is een groot vraagteken. Wij willen het als familie afsluiten, we willen het gewoon een plaats kunnen geven."

Maar dan zullen mensen die tot nu toe hebben gezwegen, wel moeten praten. Wies werd op de avond van haar verdwijning op de Budelse kermis door meerdere getuigen gezien in het gezelschap van twee of drie onbekende mannen. Eén van hen viel op door zijn geblondeerde haar. Die mannen zijn nooit gevonden en hebben zich nooit gemeld. Ook werd er een bestelbus gezien in de buurt van de vindplaats van Wies, die met gedoofde lichten wegreed.

Volgens de familieleden moeten er mensen zijn die meer weten. Dat de Peter R. de Vries Foundation de coldcasezaak deze week, precies tijdens de Budelse kermis, opnieuw onder de aandacht brengt geeft, hen hoop dat er wellicht nieuwe feiten aan het licht komen die tot de oplossing kunnen leiden.

Stephan wil niet spreken van een laatste kans. "We blijven doorgaan", benadrukt hij. "Maar de kansen worden wel kleiner. Wij stoppen echter niet voordat we iets weten."

Daarnaast wil Stephan het beeld van tante Wies dat de afgelopen jaren is geschetst graag aanpassen. "Ze had een ruig kantje", knikt hij. "Zeker de 'op stap-kant', ze wilde er graag bij horen. Was meestal bij de stoerdere cafés, zeg maar. In het weekend ging ze los. Maar doordeweeks, als wij bij haar waren... dat waren twee verschillende gezichten. Ze was gewoon een tweede moeder voor ons. Ze deed alles voor ons. Door de jaren heen is ze altijd een beetje zwartgemaakt. Ons doet dat heel erg pijn."

DIT VIND JE VAST OOK INTERESSANT:

Anonieme tipgever zette recherche op dwaalspoor over dood Wies Hensen