"Soulmates, een andere naam was er niet voor", vertelt Charlotte in haar appartement. Aan haar voeten ligt Anny, een husky met doordringende ogen en een zachtaardig karakter. Clichés zijn soms waar: de hond lijkt op haar baasje.

"In al die 25 jaar dat we vrienden waren, hadden we de slappe lach", blikt Charlotte terug. "Wij pasten gewoon. Het was een soort eenheid." Aan de muur zien we Daniël op foto's, een knappe man die met een brede grijns in de lens tuurt. Levenslust, dat straalt hij uit. Maar meestal was dat schijn.

Ze vertelt: "Daniël werd vroeger heel erg gepest, omdat hij op jongens viel en daar openlijk voor uitkwam. Dat verleden heeft hem zo beschadigd. Altijd had hij het idee dat hij niet werd begrepen, niet werd gezien. Hij was bang voor afwijzing, elke dag. Als hij bijvoorbeeld met de trein reisde, dan was hij ervan overtuigd dat iedereen hem aanstaarde en negatief over hem dacht."

Aanvankelijk dacht Charlotte dat ze haar maatje kon helpen. Maar het gevecht speelde vooral in zijn hoofd, en daar kon ze niet bij. "'Je kunt het niet voor me oplossen', zei hij dan. 'Het leeft hier, tussen m'n oren, en ik zou willen dat het niet bestond'."

Mentaal was hij er slecht aan toe. En uiteindelijk bleek het te zwaar voor hem, om te blijven leven voor zijn vrienden en familie.

Als de woorden 'sterven' en 'euthanasie' vallen, besluiten ze samen een tattoo te nemen. "Ik wil een herinnering aan jou", zei hij. "Wat het moest worden, daar had hij ook al over nagedacht. 'Jij bent één met jouw hond. Jullie ademen nog net niet hetzelfde, maar Anny betekent alles voor jou.'

Daniël koos het ontwerp: een silhouet van een hond en een vrouw die omhoog kijken naar de hemel. Zelf liet hij hem bij zijn nek zetten, Charlotte kreeg de tatoeage op haar been. "Omdat ik doorloop in het leven." De tattoo-artist was zo ontroerd door hun verhaal, dat ze niet hoefden te betalen.

Toen hij van zijn artsen toestemming kreeg voor levensbeëindiging, was hij blij. Opgelucht dat er een uitweg was in zijn worsteling. 'Als ik straks in de hemel ben, dan kan ik toveren', zei hij opgetogen tegen haar.

'Je hebt het er altijd over dat je een man wilt met een exotisch uiterlijk. Maar wel een goeie, lieve man, want die verdien je. Ik stuur jou de perfecte José Jalapeño (een figuurtje van buikspreker Jeff Dunham, red.), daar zorg ik voor. Wij hebben zo'n sterke band, jij vangt mijn signalen vast en zeker op.'

Een paar maanden later besloten Charlotte's ouders naar Spanje te emigreren. Voor haar was het een mooie aanleiding om Spaans te leren. Ze zocht op social media naar gratis taalcursussen en Spaanstalige filmpjes. "En daar zag ik een jongen voorbijkomen, die een barbecue aandeed met een lege jerrycan. En hoewel ik niet verstond wat hij zei, moest ik zo hard lachen. Ik dacht: jij bent leuk, jij bent echt heel schattig."

De jongen met de donkere ogen en zijn barbecue bleek uit Chili te komen, aan de andere kant van de wereld. Engels sprak hij niet. Maar de verliefdheid sloeg toe, daar op dat schermpje. Ze wisselden telefoonnummers uit, chatten de vingers blauw en belden, zij in hakkelend Spaans en Google Translate binnen handbereik. Vlinders fladderden steeds harder.

Onlangs kwam hij naar Nederland. Op Schiphol volgde een ontmoeting en de eerste omhelzing. Het eerste échte oogcontact. Daar was hij, haar José Jalapeño. En in het echt heet hij, toeval of niet, ook José. "Ik ben in heel veel dingen een nuchtere boerin", zegt ze. "Maar door zijn overlijden ben ik er wel in gaan geloven. Het geeft heel veel troost. Daniël blijft bij mij."

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt. Je kunt 24 uur per dag bellen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0800 0113 of chatten via 113.nl.