Dinsdagmorgen 28 september 1971: iets over half zes breekt de verwoestende brand in 't Silveren Seepaerd uit. Het luxe hotel aan het Stationsplein in Eindhoven telt vier verdiepingen en staat recht tegenover het NS-station. Elf van de 86 hotelgasten komen om het leven. Negentien mensen raken gewond.

Ad werkt al ruim twee jaar in het hotel en is kelner oftewel gastheer. Die avond slaapt hij met twee collega’s op de linnenkamer op de bovenste verdieping. “Als er partijen waren, konden wij daar slapen als het laat werd.” Dit keer slaapt hij er omdat het hotel vol zit.

In de vroege ochtend wordt hij wakker gemaakt door zijn collega. “Die haalt mij uit bed en trekt mij naar het raam. Hij roept: ‘D’r uit, d’r uit! Er is brand.’ We kijken aan de achterkant en daar is niks dan rook en vonken die boven de rook uitkomen. Ik doe vlug een broek aan.”

De twee collega’s gaan links en kunnen daar ontsnappen. Ad gaat rechts. “Het zijn kortstondige momenten. Zij gaan de ene kant op en ik de andere.”

Ad gaat een verdieping naar beneden, dwars door de rook. “Ik wil naar mevrouw Hoppenbrouwers. Dat is een oudere mevrouw die wij elke avond eten brengen.”

Het lukt niet om bij haar te komen. Het licht valt uit. “Ik ga terug naar boven. Daar is nog een collega. Ik maak handdoeken nat en die doen we om onze mond.”

De brand is ondertussen flink aan de gang. Ad stelt voor lakens aan elkaar te knopen. De spanning is groot. “Dan ben je aan het trillen. Met de punten aan elkaar zijn die lakens sterk. Het eerste laken knopen we om de knop van de verwarmingsbuis. De rest laten we zakken. Met de voeten geklemd en met mijn handen ga ik naar beneden. Totdat we hier op het dak komen.”

Zo kan Ad via de achterkant van het hotel ontsnappen. “Het is een en al rook en dan is het rennen voor je leven. Er gebeurt zoveel in een korte tijd. Je moet heel vlug handelen.”

Ad komt in het ziekenhuis terecht. Hij krijgt spuiten om de luchtwegen te verwijden. ”Dan ga je nadenken. Dan komt het pas. Dan komt de schrik. Ik ben eigenlijk stom geweest. Ik had met die twee anderen mee moeten gaan.”

In het ziekenhuis wordt duidelijk hoe heftig de hotelbrand is geweest. Mevrouw Hoppenbrouwers heeft het niet overleefd en er zijn meer doden gevallen. "Dan schrik je. Er zijn mensen die gesprongen zijn en zijn doodgevallen op straat.” Ook ligt zijn vader op dat moment op sterven. “Ik had het toen flink voor mijn kiezen.”

De brand maakt grote indruk op overlevenden, nabestaanden en hulpverleners. In het hotel overnachtte ook de selectie van de Oost-Duitse voetbalclub Chemie Halle, die een dag later de UEFA-Cupwedstrijd tegen PSV moet spelen. Een van de spelers, de 21-jarige Wolfgang Hoffman, overleeft de brand niet.

De hotelbrand heeft landelijk grote gevolgen. Na de ramp worden de brandveiligheidseisen voor hotels flink aangescherpt.

De brand heeft impact op het leven van Ad gehad. “De eerste vakantie waren we in Knokke. Ik heb een touw meegenomen voor op de hotelkamer. Ook sommige vakanties daarna.” Het eerste half jaar sliep hij slecht. “Dat was een slechte periode. Daarna zakte het snel af. Het touw bleef bij vakantie thuis. Maar het heeft mij nooit helemaal losgelaten. Uiteindelijk slijt alles, maar het komt heel mijn leven terug.”

Nu, bijna 53 jaar later, is er niets meer op het Stationsplein wat nog herinnert aan die grote brand. Het gebouw is na de brand gesloopt en heeft plaats gemaakt voor appartementen en winkels. Bij de plek waar het hotel stond, wordt 28 september een gedenksteen onthuld. Een goede zaak, vindt Ad. “Bij mij is alles goed afgelopen. Voor mensen die iemand achtergelaten hebben, of hun kinderen: die hebben dan een gedenkteken.”