Basketballen met 1 arm en zonder benen: 'Beperking zie ik als uitdaging'
Rolstoelbasketballen met de fysieke beperkingen van Sylvana, het gevolg van een hersenvliesontsteking, is een grote uitdaging. “Er zijn niet echt veel voorbeelden van andere topsporters die hetzelfde hebben. Een international van het Italiaanse mannenteam is dat wel en bij Argentinië zit een man die zelfs z’n hele schouder mist. Als ik hem zie rijden, ben ik zwaar onder de indruk. Het is interessant om te zien hoe hun skills zijn, hoe ze schieten en dribbelen.”
Sylvana beoefende als kind diverse sporten, maar raakte na een clinic op de middelbare school verliefd op rolstoelbasketbal. “Ik ben een heel sociaal persoon en deed graag aan teamsport. Zo heb ik rolstoelvolleybal gedaan, alleen viel ons team uit elkaar. Toen ik kennismaakte met rolstoelbasketbal, vond ik dat zo leuk dat ik er niet meer weg te slaan was.”
"Zeg niet tegen mij dat ik iets niet kan."
Sylvana leerde het basketballen vooral door het zelf uit te proberen. “Zeg niet tegen mij dat ik iets niet kan. Ik ben heel erg eigenwijs, dat is soms een goede eigenschap. De coach en assistent-trainer helpen me door het vooral niet makkelijk voor me te maken. Geef mij bij een passoefening maar ballen aan de voor mij moeilijkere kant. Ik zoek altijd naar extra uitdagingen. Dat maakt me een betere speelster.”
"Mijn beperking zie ik niet als beperking, maar als een uitdaging."
Naast haar sport vertelt ze geregeld haar levensverhaal aan groepen. “Ik wil het beeld veranderen dat mensen vaak hebben als ze mijn lichamelijke beperkingen zie. Ze vinden het zielig omdat ik mijn benen en rechteronderarm mis. Mijn levensmotto is dat ik mijn beperking niet als een beperking zie, maar als een uitdaging. Als ik klaar ben met mijn verhaal, merk ik dat ik anderen heb gemotiveerd en geïnspireerd.”
De Nederlandse vrouwenploeg heeft al zeven jaar niet meer verloren. Ze is daardoor de torenhoge favoriet voor het goud op de Paralympische Spelen. “Dat is ons doel, maar dat willen meer landen. De druk is niet altijd even chill, maar we gaan in Parijs vooral veel plezier maken. Op die manier halen we het beste uit onszelf.”
"Van puzzelen, praten tot borduren."
Wie kijkt naar de samenstelling van de Nederlandse ploeg, ziet een mix van allerlei leeftijden. “We hebben een speelster van begin 20 die debuteert bij de Paralympische Spelen en onze oudste ploeggenoot is 48 jaar. Zij doet voor de zevende keer mee. Het teamgevoel is heel goed, ook buiten de sport. Van puzzelen, praten tot borduren, we ondernemen veel activiteiten. Voor mij is het mijn tweede deelname en ik voel me vereerd. Zolang het lichamelijk lukt en ik plezier heb, blijf ik graag doorgaan."