Zoon Keijzer heeft nu met zijn team de Worldcup Stockcar F1 binnengehaald. “We hebben er altijd alles voor gedaan. Nooit was het geluk aan onze zijde, maar nu eindelijk wel”, zegt hij. De familie Keijzer racet in een auto waar niet veel mensen in racen. De Stockcar F1 is dan ook een apart ogende auto met een enorme spoiler op het dak.

“Dat is omdat de auto heel veel vermogen heeft”, legt Geert-Jan uit. “De spoiler voorkomt dat je gaat spinnen.” Minimaal 600 PK zit er onder de motorkap van zijn auto. En als hij de wagen start, buldert het op de parkeerplaats. “Het zijn auto’s die we zelf bouwen.”

Geert-Jan is met de auto opgegroeid. Als mannetje van 11 deed hij mee aan zijn eerste race. “Ik heb het altijd mooi gevonden”, zegt hij. “Ik weet gewoon niet anders. Je moet geluk hebben, alles moet kloppen en je moet er zeker niet met schrik instappen.”

Toen Geert-Jan pas 19 jaar oud was, sloeg het noodlot toe. Hij deed mee aan de World Cup Stockcar F1 2005, samen met zijn vader. Plots zag hij de rode vlag omhoog gaan. “Daar stond de auto van mijn vader. We zagen meteen dat het niet goed was. De hulpdiensten waren er onmiddellijk bij.” Hulp mocht niet meer baten. Piet Keijzer had een kapotte band, wilde naar het middenterrein rijden, maar werd aangereden door een medecoureur. Hij was op slag dood.

“De rouwauto kwam, iedereen vormde een erehaag en zo is mijn vader naar het ziekenhuis gebracht. Hij was erg geliefd”, gaat Geert-Jan verder. De familie Keijzer was er kapot van. Dat jaar werd er niet meer geracet. Toch besloot Geert-Jan het snel daarna weer te proberen. En dat voelde eigenlijk meteen goed.

De coureur wilde absoluut eens winnen op het circuit van Venray. Maar het valt niet mee om daar in de prijzen te vallen. Geert-Jan: “Er doen 36 deelnemers mee. Het is de wereldtop, uit Engeland en Nederland vooral.” Jarenlang greep de coureur uit Helmond naast de prijzen. “In 2019 brak ik mijn rug tijdens een race en moest ik revalideren. Ik ben ook een jaar of drie het spoor helemaal bijster geweest door problemen met de auto.”

Maar dit jaar werd dan eindelijk zijn jaar. “Ik was in eerste instantie teruggevallen naar de zesde plek”, blikt Geert-Jan terug. “Maar toen gingen de auto’s voor mij allemaal op een hoop en kon ik ze voorbij.” De coureurs mogen elkaar een zetje geven tijdens de race. Dat maakt de sport volgens hem ook zo spannend.

Na een herstart wist hij met een concurrent weg te rijden. “Hij gaf me een duw, maar het was niet hard genoeg. Toen gaf ik een alles-of-niets duw waardoor hij spinde.” De weg naar de finish lag toen open. De duizenden mensen langs het circuit gingen behoorlijk uit hun dak. “Het publiek stond helemaal achter ons”, zegt Geert-Jan.

“Ik heb zoveel berichtjes en felicitaties gehad, ik kon het niet meer bijhouden.” En natuurlijk denkt hij ook aan zijn vader. “Het is een dubbel gevoel. We denken er in deze tijd van het jaar natuurlijk vaak aan terug.” Geert-Jan weet zeker dat zijn vader heel trots geweest zou zijn.

Inmiddels staat de volgende generatie klaar. De twee zoontjes van Geert-Jan racen ook. “Ik heb alles bereikt inmiddels”, zegt hij. “Ik ga nog één nieuwe auto bouwen, dat zal de laatste zijn. Dadelijk ga ik met de kinderen bezig.” De naam Keijzer zal dus niet zomaar verdwijnen uit de wereld van het Stockcar F1 racen.