Oudste man van Brabant is stiekem best trots op dat wat hij heeft bereikt
Loermans werd in 1919 geboren, in Nijmegen. In de jaren zeventig verhuisde hij naar Brabant. Eerst Oss, later Geffen. Als we binnenstappen in zijn appartement in verzorgingshuis De Heegt heeft hij gemengde gevoelens. Want ouderdom komt met gebreken. Hij ziet niet meer goed, zijn gehoor is slechter en hij is slecht ter been. "Moet je dat dan allemaal maar laten zien op de film?" Loermans zet er hardop zijn vraagtekens bij.
Maar stiekem is Loermans best trots op wat hij heeft bereikt in het leven. Verspreid over zijn bed liggen tekeningen. Interieurontwerpen uiteraard. Maar ook een fantasievoorstelling van een snoek, met daarop een klein stoeltje waar dochter Judith in zit. “Jij liet me allerlei avonturen meemaken”, zegt ze tegen haar vader.
Ingelijst aan de muur hangt een tekening van echtgenote Agnes, door hem liefkozend 'Anjes' genoemd. Ze overleed in 2010, ze waren 61 jaar getrouwd. “Een fantastische vrouw”, zegt Theo over haar. “Daar deed ik alles voor. En daar bleef iedereen uit de buurt”.
“Ik tekende mijn begrafenis om anderen te pesten.”
Wonderlijk zijn de zwart-wittekeningen van een man in een doodskist met allemaal blije mensen eromheen. Het is Loermans’ eigen begrafenis: “Ja, daar lig ik. Te rillen van de kou.” En waarom deed hij dit? “Om de anderen te pesten”, lacht hij. “Wat zouden ze denken?” vraagt hij zich af, terwijl hij naar de omstanders op de afbeelding wijst. “Als ze weten dat jij naar beneden gaat?”
Zijn kleindochter Antje Beers (21) is hartstikke trots op haar opa: “Ik ken verder helemaal geen mensen van opa’s leeftijd. Toen ik werd geboren, was hij al 83, dus het was maar de vraag hoe lang hij er nog zou zijn. Ik vind het wel mooi dat ik zo lang samen met hem kan leven.”
En ondanks het grote leeftijdsverschil voelt Antje toch een diepe band: “Ik hou van stevige gesprekken over geschiedenis. Opa heeft meer dan een eeuw meegemaakt. Om die verschillen in tijd en ervaring te horen, vind ik wel interessant. Bijvoorbeeld: toen hij mijn leeftijd had, studeerde hij ook. Maar toen was het oorlog. Nijmegen, waar hij woonde, werd gebombardeerd.”
“We gaven opa een lasergun en toen ging hij op ons schieten.”
Tot een paar jaar geleden was haar opa nog heel vitaal en speels: “Toen we jonger waren, tijdens corona, moest je iets. Dus mijn zus en ik hadden een lasergame besteld. Van die guns en een hesje. Toen kwam opa op bezoek. Dus hebben we hem een lasergun gegeven en een hesje aangedaan en is hij ook op ons gaan schieten.”
Antje laat er een filmpje van zien op haar telefoon. Theo schiet erop los en richt zijn gun naar de camera op de telefoon. “Hij vond het leuk”, lacht Antje. “Dus het contrast en de leeftijd zeggen ook niet alles. Ook als je honderd bent, kun je nog steeds speels zijn.”
Maar het speelkwartier is, nu Loermans 105 is, wel voorbij. Tekenen kan hij niet meer omdat zijn zicht slechter wordt. “Het leven houdt een keer op hè”, zegt hij berustend. Toch overheerst de dankbaarheid: “Ik heb die gave om oud te worden gekregen en daar hoort dankbaarheid bij ten opzichte van de schepper. Dat ik de gezondheid van God mocht hebben. Klinkt wel erg lief hè?”, lacht hij.
Hoe kijkt hij terug op zijn leven? “Nou, daar kan ik een smoes van maken. Maar het is een serieuze vraag. Ik mag terugkijken op een goed leven. Ik had een fantastische vrouw. En een mooi gezin. Alles super, kon niet beter.”
DIT VIND JE OOK INTERESSANT: