Als tiener gaat Lida elk weekend met haar ouders naar de camping in Netersel. Hier ontmoet zij, op 15-jarige leeftijd, Nico. “Ik had een hechte vriendengroep die ik elk weekend zag. Ik leefde de hele week toe naar de vrijdag”, vertelt Lida. “Eerlijk gezegd had ik niet meteen een oogje op Nico, ondanks dat we het goed met elkaar konden vinden. Ik dacht ook altijd dat hij mij niet zou zien staan, want hij had voortdurend een vriendinnetje.”

Elke vrijdag haalt Nico haar met de brommer op om samen naar de camping te gaan. “Uiteindelijk kreeg hij een brief van zijn toenmalige vriendin. Ze maakte het uit, omdat ze vond dat Nico en ik wel heel veel samen waren. Zij zag wat wij nog niet doorhadden: dat we elkaar stiekem heel leuk vonden.”

Kort daarna slaat de vonk echt over. “Nico verhuisde naar Sleeuwijk, zodat we samen een toekomst konden opbouwen”, vertelt Lida. “Dat was wel even wennen voor hem. Nico groeide op in een drukke stad. Maar hij had niet veel nodig; een bank, zijn kopje koffie en een televisie waren genoeg voor hem.”

In 1995 wordt hun zoon Niels geboren. "Nico was dol op hem. Hij was een ontzettend betrokken vader. Later gaat Niels bij hetzelfde bedrijf werken als zijn vader. Nico was apetrots."

Op 17 augustus 2023 had Nico wat afspraken staan, waaronder een nacontrole in het ziekenhuis. "Normaal ging ik altijd met hem mee, maar op die dag had ik een uitvaart van een kennis."

"Nico ging naar de badkamer om zich klaar te maken. Ik riep hem gedag en vertrok." Wanneer Lida later die dag thuiskomt, ziet ze Nico’s auto staan. "Ik riep hem gedag, maar ik kreeg geen antwoord." Lida wist dat Nico niet altijd goed hoorde, dus ze maakte zich niet meteen zorgen. "Ik ben wat onkruid gaan wieden in de tuin. Maar toen hij later nog niet reageerde, voelde ik een steen in mijn maag."

Ze besluit de badkamer in te gaan en vindt Nico op de grond. "Ik zag meteen dat Nico was overleden, maar belde in paniek 112. De centralist zei dat ik hem moest reanimeren. Binnen een paar minuten stond mijn hele huis vol met ambulancepersoneel en agenten."

"Normaal gesproken, als je iemand ziet die overleden is en je diegene wilt aanraken, moet je een bepaalde drempel over," vervolgt ze. "Maar nu moest ik Nico op een brute manier op zijn rug leggen om te beginnen met reanimeren. Dat moment was ontzettend traumatisch voor mij."

Niels woont op dat moment in Keulen en krijgt via een telefoontje het nieuws dat zijn vader is overleden, waarschijnlijk aan een dichtgeslibde ader. "Je kind zo zien breken, dat is ondraaglijk. Eerst ga je in overlevingsmodus, omdat er veel geregeld moet worden. Maar toen de klap eenmaal kwam, kwam die keihard binnen."

"Ik begrijp nog steeds niet hoe een mens, na 64 jaar op deze aarde, zomaar kan verdwijnen. Het idee dat ik Nico voor altijd zal moeten missen, voelt als rouwen met 'au'."

In het leven dat ze samen deelden, stond het gunnen van geluk centraal. Waar Nico liever zijn tijd thuis doorbracht, vond Lida haar plezier in een druk sociaal leven. "Achteraf hoorde ik van anderen dat ze daar toch een beetje vreemd tegenaan keken, omdat we zo konden verschillen in onze interesses. Maar wij wisten dat juist daarin de kracht van onze relatie lag. Er was zoveel liefde dat dit gewoon kon."

"Het is nu een jaar geleden dat Nico stierf, en ik mis mijn maatje. Na al die jaren waren we zo op elkaar ingespeeld. Iemand te hebben met wie ik lief en leed kon delen," vertelt Lida. "Het is hartverscheurend om te zien hoe Niels zijn vader mist en zelfs de katten hun baasje."

"Nico heeft me geleerd tevreden te zijn met de kleine dingen in het leven. Op zijn uitvaart vergeleek ik hem met 'de Contente Mens', dat beeld in Eersel. Nico was iemand die tevreden was met weinig en het leven nam zoals het kwam. Hij genoot van simpele dingen, zoals een goede ijshockeywedstrijd op tv of een gezellige autorit met zijn zoon. "Nico was altijd dankbaar voor de kleine dingen. Het geluk zit niet altijd in het grote."