In haar studentenkamer in Eindhoven heeft de 25-jarige studente New Design& Attitude aan het St. Joost er twee staan. "Ze zitten heel lekker", zegt ze. Of ze ook onverwoestbaar zijn, dat laten we in het midden, want halverwege het interview zakt Ive opeens door een van de stoelen. Hilariteit alom, jolige tranen in de ooghoeken. Enkele poten hebben het begeven en het kunststof stoeltje ligt in stukken om haar heen.

Haar interesses vliegen alle kanten op. Ooit was ze verrukt van taarten bakken en dook ze regelmatig de keuken in met een schortje en de deegroller. Een zoete appeltaart of verleidelijke red velvet cheescake, de bloem vloog in het rond, het huis rook heerlijk en de hele familie smulde mee. "Ik heb zelfs overwogen om m'n eigen bedrijfje met cupcakes te beginnen", vertelt ze.

Later sloeg haar passie om naar iets minder calorierijks. "Ik wilde nagelstyliste worden, m'n kast lag vol met spulletjes om nagels te versieren. Mijn moeder waarschuwde dan: 'Ive, je heb maar een klein beetje spaargeld, let op wat je allemaal koopt.' Dan sloeg ik een beetje door in alles willen."

Die drang om alles te kopen heeft ze inmiddels onder controle. Maar nog steeds kan ze obsessed raken door spulletjes of bezigheden. Laatst was ze bij een vriendin op bezoek die fan is van Elvis Presley. En pats boem, daar kwam het vlammetje voor The King flakkerend tot leven.

"Ik moet zelf ook Elvis-fan worden om de visie van de ander te begrijpen", lacht ze. "Als ik iets leuk vind of interessant, stort ik me er volledig in. Dan zoek ik alles op over dat onderwerp en sla aan het verzamelen. En dat gebeurde met de tuinstoel ook."

De lichtgewicht, stapelbare terrasstoel wordt in designtermen ook wel de monobloc genoemd. Het ontwerp komt uit 1946 en inmiddels is het het meest gebruikte meubelstuk ter wereld. Twee jaar geleden besloot Ive 'm op haar been te laten tatoeëren.

Waar komt die liefde voor dat simpele plastic witte stoeltje vandaan? "Ik zag 'm regelmatig staan als ik buiten was, op straat of bij iemand in de voortuin. En iedere keer trok het mijn aandacht."

Ze liep rondjes door de buurt om de stoelen te fotograferen. "Het intrigeerde me. Zo'n stoel is voor mij een symbool van gelijkheid. We leven in een ongelijke wereld, waarbij sommigen ieder dubbeltje moeten omdraaien, terwijl anderen zwemmen in het geld."

"Maar zo'n tuinstoel kent iedereen en is ook heel betaalbaar. We hebben er allemaal wel eens op gezeten met onze billen. En dat vind ik mooi. Voor mij is het de troon van de cultuur. Die tattoo is een ode aan mijn manier van naar dingen kijken."

Het alledaagse voorwerp vormde een inspiratie bij haar opleiding en ze koppelde er een kunstproject aan. "We moesten een object kiezen en daar één ding aan veranderen. De techniek van de monobloc is indrukwekkend, want het bestaat uit één stuk. Ik heb 'm toen helemaal uit elkaar gezaagd en er metalen poten onder gezet. Het was een leuk probeersel, maar hij werd er niet steviger door."

Terug naar het stoeltje op haar been. Ze staat inmiddels bekend als het meisje met de tuinstoel-tatoeage: "Mijn tattoo valt op en komt best snel ter sprake. Dan vinden ze het raar, grappig of bijzonder. Mensen sturen me foto's door van tuinstoelen van over de hele wereld. Laatst nog kreeg ik kiekjes van een groene, blauwe en een roze uit Curaçao."

Ive is nog niet klaar met de inktnaald. "Het is dat ik het geld er niet voor heb, anders had ik veel meer tattoos", zegt ze lachend. "Met m'n ouders heb ik afgesproken dat ik ze niet in m'n nek en op m'n handen laat zetten, maar verder is er nog genoeg ruimte."