Een lange houten tafel met daaraan ouders, hun knutselende kinderen en een oud schoolbord waar tekeningen op zijn gemaakt. Dat de vluchtelingenopvang van Leon en zijn vrouw Deborah niet standaard is, is bij binnenkomst meteen duidelijk.

Negentien mensen wonen momenteel in het oude schoolgebouw, de voormalige gymzaal en een huis achterin de tuin aan de Vaartweg. "Sommige bewoners zeggen dat we een soort surrogaat opa en oma voor hen zijn", lacht Deborah, terwijl de tranen in haar ogen schieten. "Ik moet er niet aan denken dat ze weggaan, vooral de kinderen heb ik in mijn hart gesloten. Ik lig er al nachtenlang wakker van."

De opvang opende in 2022, toen in Oekraïne de oorlog uitbrak. "Voor de oorlog hadden we plannen voor een crisisopvang voor jongeren. De vergunning voor drie jongeren was geregeld, maar toen was daar ineens de opvangcrisis", vertelt Leon. "We wilden iets betekenen voor die mensen. De gemeente kwam kijken. Er zouden hier makkelijk twintig vluchtelingen terecht kunnen, stelden zij. Maar dat wilden Deborah en ik niet, vanwege een gebrek aan ruimte en privacy."

Niet veel later arriveerden de eerste tien bewoners. Nu, twee jaar later, wonen er negentien Oekraïners. In de tussentijd is er verbouwd, uitgebreid. "Maar pas na overleg met het communicatiepunt Opvang Oekraïners", stelt Deborah. "De gemeente was daar schijnbaar niet van op de hoogte. Het woord 'vergunning' is in die twee jaar tijd nooit gevallen."

Sinds 2023 probeerde het stel een afspraak te maken met de projectleider Oekraïne-opvang binnen de gemeente Dongen. "Maanden later, in april, zouden we een kennismakingsgesprek hebben. Daar aangekomen hoorden we van de receptioniste dat het ging om een eindgesprek", reageert Deborah ontdaan. De gemeente wil dat de vluchtelingen verhuizen naar een andere locatie, het voormalige broederhuis Glorieux in Dongen. "Eind juni zei de gemeente: ze moeten nu weg", zegtLeon.

Een van de gevluchte kinderen is de 9-jarige Kristina. Vol trots laat ze haar slaapkamer met daarin een hoogslaper en een bureautje zien. "Hier zit ik altijd te schrijven en te tekenen," vertelt ze in keurig Nederlands. "En hiernaast, in de grotere slaapkamer, slapen mijn vriendinnen." Kristina weet niet wat haar boven het hoofd hangt. Roksolana, die samen met haar man en hun kat uit Oekraïne gevlucht, weet dit wel. "Ik ben ontzettend dankbaar voor deze plek. Ik wil hier blijven en moet er niet aan denken om opnieuw te verhuizen. Dat geeft heel erg veel stress."

Leon en Deborah willen op hun eigen kosten doorgaan. "Gewoon doorgaan op de manier waarop we dat al deden. Maar dat mag niet van de gemeente. Er was volgens de gemeente de afgelopen jaren sprake van een gedoogbeleid, omdat de opvang in strijd is met het bestemmingsplan. Maar waar is die menselijkheid nu?" vraagt Leon zich af. "Vergeet even de regels. Kijk hoe je dit op een menselijke manier kan oplossen."

De gemeente Dongen heeft vooralsnog niet gereageerd op vragen van Omroep Brabant.