Emma deed als kind aan diverse sporten, maar het is niet gek dat ze op 9-jarige leeftijd voor rugby koos. Haar vader was een fanatiek rugbyspeler en ook haar broer en zusje speelden bij The Vets in Valkenswaard.

“Ik was vaak langs het veld te vinden en ging bijvoorbeeld mee naar het Ameland Beach Rugby Festival. Als 4-jarige stond ik al met mijn vader op de teamfoto. Door het kwalleballen, rugby in de modder, ben ik zelf lid geworden. Van het voorbijrennen van een tegenstander tot het omvergooien van iemand, het is zo’n leuke sport.”

Bij Emma was direct te zien dat ze talent had. Rond haar achttiende verjaardag werd ze overgeheveld vanuit Jong Oranje naar het ‘grote’ Oranje. “De eerste keer meetrainen was superspannend. Er stond een team met speelsters die elkaar al kenden. Maar het ging goed en ik voelde direct dat iedereen hetzelfde werd behandeld.”

Nog steeds speelt Emma in haar woonplaats op het tweede niveau van Nederland. “In de nationale selectie merk ik het enorme verschil met speelsters uit de Ereklasse. Ik ben als center lomp en snel, maar ik heb met trainingen al zoveel geleerd. Ook ken ik nu andere tactieken, zo had ik er nooit naar gekeken. Ik ben nog lang niet uitgeleerd.”

Die Ereklasse is haar doel, maar eerst wil Emma het laatste jaar van haar opleiding voeding- en leefstijladviseur afronden. “Er was al interesse voor me, maar ik richt me na het Nederlands team op de combinatie school en rugbyen in de 1e klasse. Daarna ga ik kijken wat er met werk en clubs voor me inzit.”

De laatste drie maanden trainde ze veel met de nationale ploeg en de beloning is dat Emma deze week mee mag naar Dubai. De rugbyvrouwen hopen daar in drie wedstrijden hun eerste WK-ticket ooit te bemachtigen. “Het was een intensieve periode met veel trainen. Ik hoop dat ik mijn debuut ga maken, dat is erg spannend. Ik praat er onder andere met ploeggenoten over. Je wil geen fouten maken, maar ik denk er altijd aan dat er in de sport dingen fout kunnen gaan. Als ik mag spelen, ga ik er hetzelfde in als ik normaal doe.”

Haar selectie leverde veel reacties op van vrienden, familieleden en uit de rugbywereld. “Ze zijn trots op me en ik ben dat zelf ook. Er waren regelmatig momenten dat rugby mentaal zwaarder was dan fysiek. Het is niet zo dat ik op wilde geven, maar soms wilde ik weleens thuis in bed liggen. Ik ben doorgegaan en achteraf geeft dat een fijn gevoel.”

Vader Joost ziet haar selectie als een resultaat van jarenlange inzet. “We leiden bij The Vets zo breed mogelijk op binnen de jeugd, voor alle niveaus. Altijd leuk als er dan ook iemand uitspringt”, zegt hij nuchter.