“Ik vond het moeilijk om gewoon door te gaan met mijn leven”, vertelt Sarah. In januari 2018 wordt er een tumor gevonden achter het borstbeen van haar vader Michael. De artsen verklaren hem in september van dat jaar beter, maar in januari 2019 worden er uitzaaiingen gevonden op zijn longvlies. Hij zal niet meer beter worden, blijkt een paar maanden later. “Je beleeft het leven ineens heel anders. Je bent je bewust van hoe kwetsbaar het leven kan zijn.”

De inmiddels afgestudeerde Art, Communication& Design-studente uit Geertruidenberg maakte er de documentaire Onder de donkere wolk over. De titel slaat op het onheilspellende van kanker. “Je weet nooit wat er komen gaat. De stress, de angst en het verdriet zitten er altijd. Als een donkere regenwolk die boven je hangt”, legt ze uit.

“Ik had het gevoel dat mensen mij niet begrepen, waardoor ik me vaak alleen voelde”, vervolgt Sarah. “Mensen behandelden mij als een porseleinen pop. Als iemand die op elk moment in tranen kon uitbarsten.” Ook met haar jongere zus Elena (24) deelt ze weinig in de periode dat haar vader ongeneeslijk ziek is. “Wij waren heel erg teruggetrokken in onze emoties. Dat maakte me eenzaam.”

Haar vader, die ze beschrijft als een lieve en zorgzame man, overlijdt in april 2023 op 60-jarige leeftijd. Haar verdriet en rouw kan ze nog geen plekje geven. “De emoties komen en gaan. Die draag ik voor de rest van mijn leven bij me.”

Pas tijdens het maken van haar documentaire voelt ze zich vrij om haar emoties met haar zusje te delen. “Dat was heel erg emotioneel. Je ziet haar huilen op beeld en hoort mij op de achtergrond snikken. Dat gesprek heeft ons een stukje dichter bij elkaar gebracht.”

Naast haar zusje Elena spreekt Sarah in haar documentaire ook met lotgenoot Lonne Verbraak (20). Haar moeder heeft uitzaaiingen in haar botten, nieren en lever. Ook Fem van Waesberghe (19), wier opa werd gediagnosticeerd met prostaatkanker, komt aan het woord. “Hun verhalen gaven heel veel herkenbaarheid.” Ook zij stuitten op onbegrip vanuit hun directe omgeving. “Het gaf me de bevestiging dat ik niet de enige ben die zoiets traumatisch heeft meegemaakt.”

Sarah miste steun in de moeilijke periode. Volgens haar is die te veel gericht op kinderen, volwassenen en partners van mensen met kanker. “Ik wil ervoor strijden dat er een plek komt met meer ondersteuning en begeleiding voor die jongvolwassenen met ongeneeslijk zieke ouders. Ze dragen een groot verdriet met zich mee.”

Die plek lijkt er nu te komen bij Poppy’s in Oosterhout: een centrum dat mensen en hun naasten steun geeft in de periode met en na kanker. Jongeren kunnen zich aanmelden om daar op woensdag 9 oktober naar Sarahs documentaire te komen kijken en met elkaar in gesprek te gaan. Daarna wil Poppy’s een maandelijkse bijeenkomst houden, bijvoorbeeld over hoe je omgaat met de naderende dood van een ouder. Ook zullen er workshops en uitstapjes georganiseerd worden. Sarah verzekert: “Het is heus niet alleen in een kringetje spreken over je gevoelens.”