Rachel, een tough cookie zou je haar kunnen noemen. Vriendelijk, onverstoorbaar. Iemand die op eigen benen staat, haar leven lang. Als glazenwasser stapt ze onbevreesd de ladder op met een emmer sop om de ramen van huizen en kantoorpanden in haar woonplaats Veghel blinkend schoon te lappen.

We blikken terug naar de zomer van 2020. Acht maanden daarvoor was ze gestopt met roken. Klaar met die dagelijkse dosis nicotine, de rooklucht in haar kleren, de eenzame peuk op een winderige straathoek. "Ik wilde fitter worden en een gezonder leven gaan leiden", zegt ze.

Maar Rachel werd niet energieker. "Als ik had gewerkt, kwam ik thuis, ging ik op de bank zitten en dan viel ik gewoon in slaap", vertelt ze. "Een uur, anderhalf uur. Dan koken, m'n huishouden doen en om negen uur ging ik weer naar bed. Ik was zo moe."

In augustus vierde Rachel haar verjaardag. Slagroomtaart, welgemeende felicitaties en proosten op een lang leven. Na het feestje, de afwas stond in de vaatwasser en de slingers hingen nog in de kamer, stond ze boven haar tanden te poetsen. "Ik kreeg een hoestbui en opeens hoestte ik bloed op. Het was meteen duidelijk, dit is foute boel."

Wat volgde was een wervelwind van doktersbezoek, ziekenhuis en onderzoek. Het telefoontje, twee dagen later, kwam niet als een verrassing maar voelde als een doodvonnis. 'We hebben iets gevonden op de longen dat er niet thuishoort'. De tumor was ongeveer zeven centimeter groot. Het was de vraag of er een hele of halve long verwijderd moest worden.

Het katapulteerde haar naar een oerkracht. "Ik was ervan overtuigd, ik ga dit verslaan. Ik ga dit overleven. De meeste mensen wachten tot ze zijn genezen, maar ik heb meteen m'n tatoeëerder gebeld. Er moest iets op mijn lijf komen waartegen ik aan het vechten was." Het werden longen met engelenvleugels, waarbij er één langzaam vervaagt en in stukjes uiteen valt.

Rachel kreeg vijfentwintig bestralingen, acht chemo's en drie immuuntherapieën. Daarna volgde een operatie, waarbij een halve long werd verwijderd, plus twee ribben.

"De arts vreesde dat hij mijn tatoeage op m'n schouder niet kon behouden. Nou ja, wat moet, dat moet, dacht ik. Kort na de operatie zocht hij me op. 'Je tattoo is er nog', zei hij. Hij had er precies omheen gesneden, en op ieder puntje van de engelenvleugel had hij een krammetje gezet. Zo bijzonder."

Toen haar haren begonnen uit te vallen, moest ze de tranen wegslikken. Maar nog dezelfde avond pakte ze de tondeuse. Rachel: “Dan maar helemaal kaal, besloot ik. Het stond me best goed.”

De immuuntherapie (die ervoor zorgt dat het eigen afweersysteem kankercellen beter kan vernietigen, red.) veroorzaakte een helse jeuk, van haar kruin tot aan haar voeten. Medicijnen hielpen niet. "Ik zat onder de kleine bultjes die oneindig kriebelden. Slapeloze nachten had ik ervan, het was om gek van te worden. Echt, als er een trein in Veghel had gereden, dan was ik ervoor gesprongen."

Ondanks het grimmige gevecht tegen kanker bleef ze werken, terwijl haar baas haar nauwlettend in de gaten hield. 'Nu ben je moe, nu ga je naar huis', zei hij dan. Het is fysiek behoorlijk zwaar werk en ik merk dat ik niet meer zo fit ben als vroeger."

De plotselinge dood van haar moeder, die een maand na de diagnose stierf, en haar oom, die in zes weken tijd overleed, het is een verdriet dat ze niet van zich af kan schudden. "Het is oneerlijk dat ik er nog ben. Waarom ik wel, en de rest niet, vraag ik me af. Mijn moeder en ik leken veel op elkaar en dat botste nog wel eens. Dat mis ik ontzettend, de discussies die we hadden."

De tattoo op haar schouder houdt haar bij de les. "Veel verhalen eindigen slecht. Maar ik ben er nog. Ik weet dat het leven al met al een hoop gedoe is, maar dat je je koppie niettemin rechtop moet houden."

Wil je ook meedoen aan de serie 'Mijn tattoo en z'n verhaal?'. Stuur ons dan een mailtje met een foto, waarin je in het kort vertelt waarom jouw tatoeage zo bijzonder is.

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Daniël koos voor de dood en liet vriendschap met Charlotte vereeuwigen

Het meisje met de tuinstoel-tattoo: 'Een ode aan mijn manier van kijken'