De reden van de overval? 60.000 euro dat in het huis aan de Limburg van Stirumstraat verborgen zou liggen. De slachtoffers, twee jongens en twee meiden, zaten die vrijdagavond 13 oktober rond middernacht nietsvermoedend in de schuur in de tuin van het huis. Een van de jongens woont op het adres. Zijn moeder zat binnen op de bank, zijn vader en zus waren boven.

Op hetzelfde moment slopen drie mannen achter het huis door de brandgang. Daar liepen ze onverwacht een van de jongens tegen het lijf. Hij wilde net een plasje plegen in de brandgang en stond oog in oog met drie overvallers, van wie eentje met een wapen en een witte bivakmuts.

LEES OOK: Overval op gezin: meerdere gemaskerde en gewapende daders

Hij dwong de jongen met het pistool de tuin in, de andere twee overvallers kwamen er achteraan. Op zoek naar een kluis met geld, die er niet was. Ja, een kluisje uit de kindertijd van de zoon met daarin vierhonderd euro. Daar moesten ze het mee doen. Even was er verwarring bij de overvallers. Waren ze wel op het goede adres?

Verdachte Deion P., een brede man met een getatoeëerd getal in z'n nek en een bloem op z'n hand, zat op het moment van de overval in z’n proeftijd. M. woonde begeleid en is licht verstandelijk beperkt.

Ze stonden woensdag gelijktijdig bij dezelfde rechter, beiden hebben al een strafblad. Een minderjarige verdachte werd achter gesloten deuren gehoord.

De rechter boog zich over de vraag wie nu welke rol had gespeeld. Daar waren de twee verdachten (beiden uit Nijmegen) het niet over eens. Ze gaven vooral elkaar de schuld. “Een ding is zeker”, sprak de rechter. “Een van jullie twee liegt.”

Wat ook zeker is: Riad M. stond diezelfde dag al twee keer aan de deur in Veghel. Gehuld in een PostNL-shirt, vol in beeld van de deurbelcamera. Niemand deed open, dus kwamen ze in de avond terug.

LEES OOK: Gewapende woningoverval: verdachte opgepakt die shirt van PostNL droeg

De zoon des huizes herkende M. gelijk toen hij die nacht, zonder bivakmuts, de tuin in kwam. De beelden zijn later in Bureau Brabant verspreid, M. meldde zich bij de politie. Terwijl hij door de politie naar de gevangenis werd gebracht, wees hij onderweg het huis aan van medeverdachte P.

Het tweetal kende elkaar al langer. P. zou een relatie hebben gehad met de zus van M. En M. zou door hem bedreigd zijn: als hij niet meewerkte aan de overval, zou P. zijn familie iets aandoen, zo klonk M. zijn verweer.

P. stelde dat hij alleen de chauffeur was geweest en dat hij door M. was gevraagd om mee te rijden. Hij wist dat er iets ging gebeuren dat niet helemaal koosjer was, maar zei niet te weten wat ze van plan waren. Wie er bij hem in de auto zaten, daar wilde hij niks over kwijt.

Hoe de twee ook naar elkaar wezen, voor de officier van justitie was duidelijk: ieder had een eigen rol en de een kon niet zonder de ander. Hij zag Deion P. als de leider, de man die aan de touwtjes trok.

Hij nam het hem kwalijk dat hij geen openheid gaf. Volgens de officier liegt hij en liggen er genoeg bewijzen dat hij de overvaller was die het voortouw nam. De officier zag in M. een kwetsbare jongen, die makkelijk beïnvloedbaar is en niet in staat was om nee te zeggen tegen P.

De slachtoffers van de overval kampen nog altijd met de gevolgen. Een van de jongens is gestopt met z’n opleiding en kan niet werken. Een van de slachtoffers las een verklaring voor: “Ik ben altijd bang, bang in het donker, bang als ik alleen ben. Ik ben niet meer mezelf.”

M. trok het boetekleed aan en maakte excuses, P. had niets meer te zeggen. De officier eiste vijf jaar cel tegen P. vanwege zijn leidende rol. Voor medeverdachte M. eiste hij achttien maanden jeugddetentie (vanwege zijn beperking), waarvan twaalf maanden voorwaardelijk.

Voor de minderjarige verdachte eiste justitie negen maanden jeugddetentie, waarvan zes maanden voorwaardelijk en honderd uur werkstraf.

De rechter doet op 9 oktober uitspraak over de zaak.

Deze beelden werden direct na de overval gemaakt: