We staan bij de familie Sinot in de woonkamer. Het is herfstachtig buiten en de kopjes thee staan op tafel. "Die staan er aan het einde van de puzzel meestal nog steeds, maar dan koud", grinnikt vader Jan. Samen met zijn dochters Inge en Ellen en zwager Erik neemt hij plaats aan de keukentafel.

Ze hebben speciaal een puzzel van de Spaanse stad Valladolid uitgekozen, de plek waar de familie op het WK Snelpuzzelen als beste Nederlandse team eindigde. Daar bovenop kwam dochter Inge in haar eentje ook nog in de top tien terecht. "Maar deze is best makkelijk hoor", verklapt de puzzelgodin. En ondertussen is de stopwatch op tafel gelegd.

Als Erik op start heeft gedrukt, maakt Jan de puzzeldoos open en grist Ellen als een speer de zak met puzzelstukjes eruit. Maniakaal snel begint het viertal de puzzelstukjes te sorteren. Alle bovenkantjes boven, kleur bij kleur. "Op dit punt beginnen we meestal ook een beetje met strategie bespreken", legt Inge ondertussen uit. "Wie de randjes doet en wie op kleur sorteert. Zodat we zo snel mogelijk de puzzel kunnen leggen."

De familie is op elkaar ingespeeld als een geoliede machine. Inmiddels weten ze precies wie waar goed in is, wie snel de patronen herkent en wie het resultaat snel kan overzien. Nu gebeurt dat nagenoeg in stilte, terwijl je tussen het overleg door de puzzelstukjes op de tafel hoort tikken.

"Maar we hebben ook een tijdje Europapa van Joost Klein als 'omdraailied' gebruikt. Daarbij komt de lengte van het omdraaien van de stukjes overeen met het nummer", vertelt Jan lachend. "Het nummer duurt twee minuten en veertig seconden. En dat is een hele snelle, soort van haalbare omdraaitijd", vult zijn dochter aan.

Dat klinkt behoorlijk hectisch, maar eigenlijk is dit allemaal begonnen 'voor de leuk'. Dan ging de familie één keer per maand samen om tafel zitten, met een optie op het Nederlands kampioenschap in hun achterhoofd. "Maar toen we van het WK hoorden, ging die intensiteit wel omhoog", lacht Inge. "Eén keer per maand samen zitten, ging naar één keer per week. En élke avond zelf oefenen."

Terwijl ze het vertelt, puzzelt het viertal in een moordend tempo met elkaar verder, met een multitask-vermogen om jaloers van te worden. Op een 'normaal' tempo lukt niet meer, vertellen ze. Dat zijn ze door het racepuzzelen verleerd. "Maar we vinden het nog steeds wel leuk hoor. Het is een stukje afleiding", vertelt Jan. "En het is heel bevredigend, dat je van niet naar iets gaat en dat je iets aan het maken bent."

"Dan moet je het alleen niet meteen slopen, als-ie af is", geeft Ellen een steekje onder water. Ach, het blijft familie.