De organisatie van het tweedaagse evenement in Factorium Tilburg berustte bij het Netwerk Sterven& Rouw Midden Brabant. Lezingen, workshops rouwgedichten schrijven, ademsessies, muziek, theater, films, een kinderboekenhoek, een kaartspel en zelfs rouwmassages. Er was van alles uit de kast gehaald om mensen die direct of indirect met de dood te maken hebben (gehad) een handje te helpen.

Voor veel mensen is praten over de dood, laat staan een overlijden, niet zo doodgewoon. Ze gaan er met een boog omheen. Hanne van der Linden, van de organisatie, hoopt dat juist zij het festival komen bezoeken: “Praten over de dood is belangrijk, om het bespreekbaar te maken en jouw wensen kenbaar te maken. Ook voor nabestaanden."

Volgens Van der Linden is het als kind goed om te weten wat je ouders willen als het moment daar is. "Als je vader of moeder wat ouder wordt of iets gaat mankeren, dan is het als kind goed om te weten wat pap of mam nu prettig zou vinden als het zo ver is. Dat je iets gaat organiseren zoals je ouders dat zouden hebben gewild. Daarom vond ik het ook zo bijzonder om te zien dat er hier een oudere vrouw met drie jongeren binnenkwam. Ik denk aan een oma en haar kleinkinderen, ben wel benieuwd wat hen hier bracht.”

Een jonge festivalbezoeker wil wel uitleggen waarom hij naar het festival is gekomen. “Ik ben hier met mijn moeder, omdat we beiden door het overlijden van mijn vader op jonge leeftijd zijn geconfronteerd met de dood. Ik wil hier horen hoe je hiermee kunt omgaan en ook hoe het taboe op de dood eraf gehaald kan worden. De dood wordt vaak snel weggestopt en ik ben ook nog zoekende, maar het hoort gewoon bij het leven. Hoe eerder je hierover begint te praten, hoe meer kwaliteit van leven je zult ervaren. Op dit festival heb ik met veel interesse een lezing over rouwfotografie gevolgd. Omdat er veel verhalen achter die foto’s schuil kunnen gaan. Dat je er veel mee kunt overbrengen. Ik vind dit festival wel iets moois hebben.”

Ook een Tilburgse huisarts voelt zich er op haar gemak. “Het onderwerp sterven, rouw en de laatste levensfase heeft mijn speciale interesse. In mijn praktijk kom ik mensen tegen die gesprekken hierover willen uitstellen. Maar er zijn ook gezonde 60-plussers die over euthanasie willen praten. Privé praat ik er ook over. Ik heb drie kinderen, die al een complete playlist hebben voor mijn afscheid. Ik moet nog vijftig worden en ben gezond, maar ben er wel heel veel mee bezig.”

Voor een afscheidsbegeleider van een uitvaartonderneming is het dagelijkse kost: “Ik kan er goed over praten met mijn ouders en mijn zus. Het is ook fijn om dat te doen, als een soort uitlaatklep, want dat heb je wel nodig in dit beroep.”