De laatste vijfhonderd meter werd Mayke geholpen door haar broer Roel, de vader van haar zieke neefje. Hij had zelf de eindstreep al een tijdje bereikt, maar besloot om zijn zus, die het duidelijk zwaar had, door de laatste meters heen te slepen. “Ik zei tegen haar: doe het voor m’n zoon”, vertelt Roel. “En zonder de hulp van mijn broer had ik het nooit gehaald”, zegt Mayke.

Samen met ongeveer duizend andere lopers vertrok ze vanaf de Besterdring om de tocht van 16,1 kilometer door allerlei verschillende gebieden van de stad uit te lopen. Tijdens de tocht staan er door heel Tilburg orkestjes om de deelnemers moed in te blazen, geen overbodige luxe tijdens een tocht als dit.

Het was de tweede keer dat Mayke meedeed aan de Tilburgse renwedstrijd, maar de eerste keer nadat ze zwanger is geweest. Het ging niet van leien dakje, maar Mayke wist toch de finishlijn op de Burgemeester Brokxlaan te bereiken. “Ik heb het gehaald, dat is het belangrijkste”, vertelt ze opgelucht.

Over de vraag of ze de volgende keer weer meedoet, hoeft Mayke niet lang na te denken. “Nee”, antwoordt ze steevast. “Water, dat is het enige dat ik nu nodig heb.”