Elke dinsdagochtend zitten ze anderhalf uur samen te rekenen in cultuurcentrum De Schakel in Gilze. Er ligt een boekje op tafel, aanbevolen voor kinderen van groep 3. Nergens was een fatsoenlijke methode te vinden, op dit niveau, voor volwassenen,vertelt Kim aan Omroep Tilburg. ‘‘Bianca heeft me in het begin gevraagd of ik me wel prettig voelde met zo’n boekje, omdat het er kinderachtig uitziet. Ik heb toen gezegd dat ik het niet erg vind, het gaat om de basis.’’

Hoe Kim de som twintig min vijftien uitvogelt? ‘‘Dan moet ik soms wel even nadenken’’, geeft ze toe. Door gebruik te maken van een cijferlijn komt ze al een heel eind. ‘‘Dan pak ik eerst de tientallen, dus twintig min tien. Dan weet ik dat je er nog tien overhoudt en daar moeten er dan nog eens vijf af.’’

Het bijzondere is dat Kim zelf het initiatief genomen heeft om te willen leren rekenen. ‘‘Vroeger heb ik dat niet gedaan, heb het ook niet opgepikt op school. Ik zat op het speciaal onderwijs. Mijn zoon is nu zeventien en ik", ze zegt het voorzichtig, ‘‘Ik wil niet dat mijn zoon denkt dat hij een domme moeder heeft.’’

Dat is natuurlijk onzin. Maar het knaagt wel aan Kim dat haar zoon en vele anderen zo moeiteloos de ene na de andere rekensom uit hun mouw schudden. Via haar werk als ‘interieurverzorgster’ in het gemeentehuis hoorde ze van VIP, een vrijwilligersorganisatie uit Gilze en Rijen. VIP verbindt mensen die iets zoeken en wat de ander aanbiedt. Zo zijn er voor volwassenen lees-, schrijf- en computerlessen.

Kim en Bianca kennen elkaar sinds mei. Minus de vakantieperiode werken ze nu vier maanden aan Kims rekenvaardigheid. Aan tafel met thee, in een ontspannen setting, behandelen ze bijvoorbeeld de tafel van twee. ‘‘We kunnen tussendoor lekker over onze kinderen roddelen, die zijn van dezelfde leeftijd. Dat maakt het ook gezellig.’’

Kim zegt de meeste moeite te hebben met af- en erbij rekenen en keersommen. ‘‘Vandaar dat ik nu ook graag Monopoly speel. Dan wil ik de bank zijn, zodat ik toch weer oefen met rekenen.’’ Dat is andere koek dan in het begin, toen Kim weleens een les afzei, omdat ze er enorm tegenop zag. Ze wordt beter.

Rekenmaatje Bianca is trots op Kim, en hoopt dat ze een voorbeeld is voor andere tobbers in het rekenen. ‘‘Kim krijgt meer zelfvertrouwen. Daar ben ik ook voor’’, aldus Bianca. ‘‘Ze weet het. Ze kan het. En toch blijft ze twijfelen. Stukje bij beetje groeien we ook daar in.’’