Havendirecteur Dirix vindt dat onverteerbaar. “Mensen zien dat er allerlei plannen worden ingetekend op notities en nota’s. Dan zul je hen ook zo snel mogelijk duidelijkheid moeten geven over waar dit allemaal komt en wat dit voor hen betekent. Goed nabuurschap is ook dat er helderheid komt. Onzekerheid is het allerergst”, zegt Dirix.

De regio Moerdijk is door het Rijk aangewezen als een van de belangrijke plekken in Nederland voor energietransitie (schone elektriciteit) en circulariteit (afval geschikt maken als grondstof voor nieuwe producten). Voorbeelden hiervan zijn het plan voor een 380 kV-hoogspanningsstation en een idee voor een fabriek waar batterijen kunnen worden gerecycled. Voor alle plannen bij elkaar is zo’n duizend hectare extra industrieterrein nodig. Dat is bijna een derde bovenop de bestaande situatie.

Dirix: “We zijn de tweede banenmotor van Brabant en dat willen we blijven. De bestaande en nieuwe bedrijven moeten daarom de mogelijkheid krijgen om te verduurzamen en daar heb je elektriciteit bij nodig. Daarnaast willen we een bijdrage leveren aan de Europese opdracht om onafhankelijk te worden van landen waar je je grondstoffen liever niet vandaan haalt. Daarvoor moeten we grondstoffen terugwinnen in eigen land. Nieuwe ontwikkelingen kosten veel ruimte.”

Inwoners van het nabijgelegen dorp Moerdijk zien de uitbreiding met argusogen aan. Binnenkort presenteren ze een eigen leefbaarheidsvisie waarin ze onder meer de grenzen aangeven van wat ze voor zichzelf nog wel of niet acceptabel vinden. “Ik ben blij met dit initiatief en ik ben zeer geïnteresseerd in de uitkomst”, aldus de directeur van het Havenbedrijf.

Volgens Dirix worden de inwoners al veel te lang ‘aan het lijntje gehouden’. “Als je ze steeds een plakje worst geeft, doet alsof er geen volgend plakje komt terwijl dit steeds opnieuw wel het geval is, dan vertel je ze geen eerlijk verhaal. Dus zeg wat de ambities zijn en hoe ze worden ingevuld zodat je er afspraken over kunt maken. Wat niet helpt, is om de inwoners iedere keer een doekje voor het bloeden te geven.”

Hij vervolgt: “Als er keuzes worden gemaakt die het dorp raken, dan zul je er ook een passende regeling bij moeten maken. Wanneer de overheid er nadrukkelijk voor kiest dat het dorp altijd bespaard moet blijven, is dat ook duidelijk. Wat zeker niet bijdraagt aan de leefbaarheid is dat we om de tien jaar een discussie moeten voeren over de toekomst van het dorp.”