Zeg je familie Van Erp, dan zeg je het kappersvak. Het begint allemaal bij Pierres vader en moeder. Zij openen een eigen dames- en herenkapsalon. Pierre en zijn broers helpen van jongs af aan mee, en dat bevalt ze prima. En zoals hem met de paplepel ingegoten wordt, kiest Pierre uiteindelijk ook voor het vak en gaat hij naar de kappersschool.

Voor Pierre is knippen veel meer dan een beroep; het is zijn passie. Hij vindt er de rust die hij thuis, in het drukke gezin waarin hij opgroeit, vaak mist. En als Toos als nieuwe stagiaire de zaak binnen komt lopen, weet Pierre het zeker. Dit is liefde op het eerste gezicht. “Mijn vader was op slag verliefd”, vertelt dochter Tosca trots. “Thuis had mijn vader het best zwaar, maar in de liefde vond hij zijn geluk.”

Samen beginnen Pierre en Toos een eigen kapsalon aan huis, aan de Willibrorduslaan in Valkenswaard. Het bedrijf groeit en groeit, tot ze meerdere kapsalons in de omgeving hebben. Pierre richt zich op kapsalons voor ouderen, in vijf bejaardencentra: “Hij kon dat als geen ander. Zingend knipte hij de oudere dames en na afloop gaf hij ze nog een kus op hun voorhoofd.”

De kapsalon is zijn lust en leven, maar hij staat ook altijd klaar voor zijn dochters. Hun ledikantjes hebben zelfs nog midden in de zaak gestaan. “Ons pap kwam iedere dag naar ons toe: ‘Weet je eigenlijk wel hoeveel ik van jou houd?’ of ‘wat zie je er toch weer prachtig uit vandaag”, glundert Tosca. “Hij was een amicale man, maar op een hele positieve, liefdevolle manier.”

“De dames die bij ons pap in dienst kwamen als jonge meiden hebben tientallen jaren met hem gewerkt. Uiteindelijk hebben zij zijn zaken overgenomen”, vertelt Tosca. “Die meiden voelden als familie voor ons pap, en voor ons allemaal. Dat zegt veel over wie hij was als persoon en hoeveel hij gaf om zijn personeel.”

Maar ondanks Pierres passie voor het kappersvak is hij geen ondernemer in hart en nieren. “Nee, mijn vader was veel te lief. Als een van de meiden geldnood had, gooide hij zijn eigen administratie overhoop om te helpen. Heb jij eerder je salaris nodig? Geen probleem”, vertelt Tosca. “Goed bedoeld, maar niet heel handig als je de baas bent van een eigen zaak.”

Om het hoofd boven water te houden, gaat Pierre bij een schoonmaakbedrijf werken. “Moet je je voorstellen: mijn vader ging ’s ochtends om acht uur naar de zaak, werkte tot een uur of vijf, snelde naar huis voor een hapje eten, en ging vervolgens direct door om schoon te maken. Vaak kwam hij pas rond elf uur ’s avonds thuis. Dag in dag uit, deze man was altijd aan het werk.”

En zo slijt Pierre zijn dagen, tot Toos in 2019 een herseninfarct krijgt. “Ons pap werd mantelzorger, maar moest vooral zijn maatje in de zaak missen. Na 55 jaar nam hij langzaam afscheid van het kappersvak. Toch bleef hij als vrijwilliger de oudjes rondrijden, want echt stoppen? Dat kon hij niet.”

Op een ochtend voelt Pierre zich niet lekker en meldt zich ziek, iets wat hij nooit eerder had gedaan. “We belden die avond nog en ik zei: tot zondag, pap,” vertelt Tosca. Maar die nacht overlijdt hij onverwacht aan een hartstilstand. “Zo snel als hij leefde, zo snel is hij ook gestorven.” Pierre is 75 jaar geworden.

“Als ik langs een van de oude kapsalons van mijn vader ga, hoor ik nog steeds van zowel personeel als klanten hoezeer ze hem missen, zelfs na vier jaar. Hij stond altijd klaar voor anderen en had misschien wat meer aan zichzelf mogen denken. Maar hoe bijzonder is het dat hij iedereen zo op hun gemak wist te stellen?”