"Ik had graag nog willen zeggen hoe belangrijk ze was en hoeveel ik van haar hou", zegt Arie Smetsers (52) uit Oirschot. Hij zou dit jaar 21 jaar getrouwd zijn met zijn Inge, die twee jaar geleden overleden is. Praten erover lukt hem op zich wel. "Maar sommige dingen zijn wel lastig. Die lege stoel bij het avondeten, dat vind ik echt verschrikkelijk."

Zij was rustig, hij "wat heviger". “We vulden elkaar perfect aan, ook als ouders.” Samen kregen ze namelijk twee kindjes, Jasper en Lieke, die nu 17 en 14 zijn. En alles stond voor Inge in het teken van haar gezin. Een geboren moeder. Ze werkte eerst als laborante, maar had haar labjas aan de wilgen gehangen tot de kroost wat ouder zou zijn. Zo was er altijd iemand thuis voor de kinderen. Inge was thuis.

Maar voordat Jasper en Lieke überhaupt in de buurt van die leeftijd kwamen, viel Inge weg. Arie had de wekker vroeg staan, als een harde werker met een tegelbedrijf betaamt. "Ik ben opgestaan en Inge heeft nog naar me gezwaaid, zoals ze elke ochtend even deed als mijn wekker ging. Maar toen ik in de keuken stond om mijn brood te smeren, hoorde ik opeens een soort noodkreet. Toen ik op de slaapkamer ging kijken, lag ze daar met weggedraaide ogen."

Hij belde 112 en Inge ging met spoed naar het ziekenhuis. En terwijl de dokters eerst nog optimistisch waren over een eventuele operatie, voelde het voor Arie al als foute boel. Hij had een bepaald onderbuikgevoel. Dat bleek, helaas, te kloppen. Een paar uur later moest hij zijn kinderen en schoonouders bellen, om afscheid te komen nemen. Inge had een hersenbloeding gehad in haar hersenstam.

Binnen tien minuten tijd was Arie zijn Inge kwijt. Het ene moment zwaaide ze hem uit vanonder de dekens, tien minuten later was ze weg. "Ik had zo graag nog willen zeggen hoeveel ik van haar hou. Het was altijd veilig en fijn thuiskomen bij haar. Zij straalde zoveel rust uit. Wachtte 's avonds tot iedereen lekker knus in zijn bedje lag, omdat ze anders zelf niet rustig kon slapen. Ik had haar zo graag willen zeggen hoe fijn dat was. En dat ze supertrots op zichzelf mag zijn."

Inge werd maar 47 jaar. "En natuurlijk vind ik dat ontzettend verdrietig en mis ik haar iedere dag", zegt Arie. "Maar het allerergste vind ik het voor mijn kinderen. Voor hen is dat een aderlating. En dat knaagt nog elke dag aan mij."

De tekst gaat verder onder de foto.

Aries woorden gaan door merg en been. Hij vertelt dat hij elke dag nog tranen in zijn ogen kan hebben, omdat hij het verschrikkelijk vindt voor zijn dochter en zoon. Dat hij geprobeerd heeft om vader en moeder tegelijk te zijn, maar zichzelf daar wel in is tegengekomen. Dat er soms te weinig uren in een dag zitten om het hele kaartenhuis overeind te houden. Dat hij zich in ging lezen om zijn 14-jarige dochter Lieke een beetje te helpen met alles wat er in het leven van een pubermeisje verandert. Dat hij met zijn kinderen probeert te praten, ze wil troosten en het verdriet van ze weg zou willen nemen. Boven alles hoor je een man die ontzettend hard zijn best doet om zijn kinderen op te vangen en te zorgen dat er toch weer elke avond eten op tafel staat, zelfs al blijft die vierde stoel nog steeds leeg.

Het is zwaar. Alleenstaande ouder zijn is zwaar. Kind zonder moeder zijn is zwaar. Maar de trots waarmee Arie over zijn kinderen praat, laat de zon haast doorbreken in een donker wolkendek. Hij herhaalt wel vier keer hoe belangrijk hij het vindt om te zeggen hoe trots hij op ze is. Dat Jasper zijn diploma heeft gehaald, zelfs al kon Arie niet elke avond helpen met huiswerk maken aan de keukentafel, zoals Inge dat deed. Trots op Lieke, die na alle tegenslagen als 14-jarige puber overeind blijft. Hoe zij hém weer overeind houden en hoe ze zich er met z'n drietjes doorheen vechten. "Dat vind ik zo knap van ze en ik denk dat Inge zo trots op ze zou zijn."

"Inge stond niet zo graag op de voorgrond, maar het is nu twee jaar sinds we haar moeten missen. Dat vond ik een mooi moment om er even bij stil te staan en haar een eerbetoon te geven. Als je iemand niet meer om je heen mag hebben, voel je pas wat je mist. En ik hoop dat mijn kinderen en ik vanaf nu samen richting het positieve mogen groeien."