We spreken Oleh in een voormalig kantoorpand in Den Bosch waar honderden vluchtelingen wonen. Op de begane grond naast de receptie nemen we plaats in een kleine activiteitenruimte. Oleh woonde in het plaatsje Kupyansk in de regio Charkov. Dat gebied kwam in 2022 door de oorlog in handen van de Russen en Oleh woonde zes maanden in het bezette gebied. Een week voordat het leger van Oekraïne de stad terugveroverde, vluchtte hij Europa in, weg van de oorlog waarmee hij niets te maken wilde hebben.

In 2022 kwam Oleh in Utrecht terecht, waarna hij verhuisde naar Spijk, vlak bij de Duitse grens. “Er was daar geen werk voor mij. Met mijn vrouw kregen we daarna een plekje bij een gezin in Den Bosch en daarna in Rosmalen. Fantastisch lieve mensen."

Hij is nu alleen in Nederland. Zijn vrouw en vijf maanden oude dochter Milana zijn naar een ander land verhuisd waar haar ouders wonen. De voormalig spoorwegingenieur weet niet hoe de komende jaren eruit gaan zien, maar hoopt dat de toekomst voor zijn gezin in Nederland ligt.

“De situatie in Oekraïne is stressvol, ik had laatst bijvoorbeeld een paar dagen geen contact met mijn moeder. Ik ben Nederland heel dankbaar voor de kansen en de hulp in moeilijke tijden. Ik heb hier zeer goede mensen ontmoet die ik nooit zal vergeten. Waar ik ook terechtkom in de toekomst, ik zal er altijd van dromen terug te keren naar Nederland.”

Oleh heeft twee banen en in zijn vrije tijd is voetbal een uitlaatklep. “In Oekraïne speelde ik als tiener een tijdje bij een voetbalclub, maar verder voetbalde ik vooral met vrienden. Via ons gastgezin in Rosmalen heb ik bij OJC gevoetbald en de laatste tijd voetbalde ik regelmatig in de buurt met andere Oekraïners. Tijdens ons eerste toernooi haalden we de finale. Toen we hoorden over de Unity EURO Cup, het EK voor vluchtelingen, speelden we in september een kwalificatietoernooi.”

Dat toernooi verliep sportief gezien niet zo goed, maar keeper Oleh werd door de KNVB gevraagd om bij het nationale vluchtelingenteam te komen. “Het was ongelofelijk, een enorme eer.” Bij het hoofdkantoor van de UEFA in het Zwitserse Nyon vond afgelopen weekend het EK plaats. “Het was daar zo mooi, ik was in shock. Ik dacht soms dat het niet echt was.”

In het team speelden vluchtelingen uit zes landen en een aantal in Nederland geboren voetballers. “Van Syrië, Jemen tot Sierra Leone, ik hou van iedereen die in ons team speelt. Leuk is dat er ook drie vrouwen in het team zitten met de namen Amina, Amina en Namina.”

Het was de tweede keer dat Oranje meedeed aan de Unity EURO Cup, een initiatief van de UEFA en VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR. “We zaten in de ‘Poule des Doods’ en helaas verloren we. Daarna hebben we nog wel een vriendschappelijke wedstrijd met 5-0 gewonnen van België.”

Vanwege zijn werk heeft Oleh weinig tijd om te voetballen. “Maar ik train regelmatig met studenten in het stadion van FC Den Bosch. Ik hoop dat ik nog vaker uit mag komen voor het Nederlands team. Als ze me bellen, kom ik er direct aan.”