In januari 2023 kreeg Nienke haar eerste herseninfarct. Ze was op bezoek bij haar ouders in Oosterhout toen ze plotseling een felle pijn aan de voorkant van haar hoofd voelde. Uiteindelijk werd de pijn zo erg, dat ze met de ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht. "Ik kon mijn ogen niet opendoen van de pijn", herinnert ze zich.

Na twee scans werd geconstateerd dat er niks ernstigs was en dat de pijn vanzelf weg zou zakken. "Dat gebeurde ook wel, maar ik hield er een hangend oog aan over."

Een maand later ging het opnieuw fout. "Toen ik 's ochtends in de badkamer stond, werd mijn hele wereld opeens scheef. Ik moest me vastgrijpen aan de muren." Na een aantal nieuwe hersenscans bleek dat Nienke twee keer een herseninfarct had gehad. Beide keren zat er een bloedprop in haar hersenen. De eerste keer voorin, de tweede keer achterin.

Ze moest vijf dagen in het ziekenhuis blijven. "Ik lag op een afdeling met alleen maar patiënten die ook een herseninfarct hadden. Ik was verreweg de jongste", herinnert ze zich. "Ik kon geen prikkels verwerken en moest opnieuw leren lopen, omdat ik geen evenwichtsgevoel meer had."

Veel mensen om haar heen hadden moeite met spreken. Dat komt vaker voor bij een herseninfarct. Een afasie, heet dat. Iemand met afasie begrijpt soms ook niet wat er tegen haar of hem wordt gezegd.

In het dagelijks leven geeft Nienke les in Nederlandse gebarentaal. Die kennis hielp haar tijdens haar tijd in het ziekenhuis. "Naast me lag een meneer die allerlei spullen in zijn mond wilde steken. De verpleegkundige riep steeds dat hij dat niet moest doen, maar dat begreep hij maar niet. Tot ik contact met hem kreeg. Ik probeerde met een gebaar zijn houding na te doen en te laten zien dat hij dat niet moest doen. En dan ging hij dat nadoen."

Het was een bevestiging van wat ze eerder al vermoedde: iedereen heeft baat bij gebarentaal. "Als mensen ons niet begrijpen, gaan we automatisch harder tegen ze praten. Dat komt niet aan. Als je iemand dan met je handen laat zien wat je bedoelt, kun je dat vaak wel bereiken."

Toen Nienke in de zomer vorig jaar weer een beetje was hersteld, besloot ze om iets te doen met haar ervaring. Een jaar lang werkte ze aan een boek: Gebaar met elkaar. Dat is nu af.

In het boek staan 220 gebaren die iedereen kan gebruiken ter ondersteuning van een gesprek. En dat hoeven geen ingewikkelde gebaren te zijn. Van verreweg de meeste dingen weten we eigenlijk al hoe we die moeten uitbeelden, volgens Nienke. "Ik weet zeker dat jij 'tandenpoetsen' of 'jas aantrekken' op precies dezelfde manier uitbeeldt als ik", zegt ze. "We zijn het alleen niet gewend om dat te doen."

Woensdag presenteert Nienke voor het eerst haar boek. Dat doet ze bij zorgorganisatie Mijzo in Oosterhout. "Zij hebben dit boek helemaal omarmd, omdat ze zien dat de cliënten hier baat bij hebben. Daar ben ik heel blij mee", zegt Nienke. Ook organisaties als de Hersenstichting en BerdaMantelzorg zijn aanwezig bij haar presentatie.

Voor Nienke is dit een mooie afsluiting van een zware periode. "Dit boek is voor mij ook een beetje om te bewijzen dat het goed met me gaat."