In kleine dorpen verdwijnt al jaren de ene na de andere supermarkt, maar niet in Achtmaal. Christ-Jan en Kara zwaaien als vierde generatie de scepter over de supermarkt. Door goede bedrijfsvoering, maar ook door liefde, hard werken en elkaar wat gunnen.

"We zijn het middelpunt van het dorp", vertelt eigenaresse Kara van Bedaf (44). "Mensen infomeren hier naar elkaar en het is gezellig. Dat vinden mensen fijn en dat vind je niet in grote supermarkten."

"Niet elk dorp heeft nog een supermarkt", vervolgt ze. "De mensen in Achtmaal kennen daarom de waarde van de winkel. Ze gunnen het ons ook, want het is geven en nemen. Wij sponsoren bijvoorbeeld veel verenigingen en organiseren elk jaar een barbecue. Als er geen winkel meer is, is het dorp levenloos en dat wil niemand. Wij doen daar ons best voor en gelukkig doet Achtmaal mee."

Maar ook in praktisch zin speelt de buurtsuper van de familie Van Bedaf een belangrijke rol. "Ik denk dat we van onschatbare waarde zijn", zegt Christ-Jan van Bedaf (52), eigenaar en echtgenoot van Kara. "Je bent naast supermarkt ook postkantoor, bank en apotheek. Je houdt het dorp leefbaar."

Het is dan ook niet voor niets dat de supermarkt (Coop) van de familie Van Bedaf zich vanaf vrijdag hofleverancier mag noemen. Het is een bewijs van erkenning dat het bedrijf een vooraanstaande, maatschappelijke plaats inneemt in de regio en van onbesproken gedrag is. En dat al 125 jaar lang.

"Het is vrij uniek en een hele eer", glundert Kara. "Echt een kroon op het werk. Voor de hele familie, want iedereen heeft wel in de winkel gewerkt. We zijn er heel trots op!"

Uit de archieven blijkt dat de supermarkt, toen meer een kruidenierszaak, al sinds 1899 in handen is van de familie Van Bedaf. Het begon destijds bij Frans en Pieta van Bedaf en nu zijn Christ-Jan en Kara al de vierde generatie die er zijn brood verdient. Maar het is hard werken.

"Het zit in ons bloed", zegt Christ-Jan. "En vier generaties is wel heel bijzonder, omdat er toch veel supermarkten zijn verdwenen. En er gaan er nog meer weg in deze moeilijke tijd. Het is niet vanzelfsprekend."

"Het is zeven dagen per week hard werken", vult zijn vrouw Kara aan. "Maar ik ben van boerenafkomst, dus ik weet niet beter. Natuurlijk is er het kantoorwerk, maar het liefst helpen we op de vloer mee: lekker bijvullen, brood bakken of achter de kassa zitten."

En zo zitten ze allebei in de wedstrijd. Iets dat Christ-Jan al snel doorhad. Hij leerde Kara in de winkel bij de vulploeg kennen. "Ik zag dat ze hard kon werken en dacht: die moet ik hebben", zo zegt hij lachend.

"Dat was nog wel een dingetje toen in Achtmaal", vult Kara aan. "Want ik was veertien en Christ-Jan eenentwintig. Maar dat is allemaal goed gekomen, want we zijn al jaren getrouwd en hebben drie kinderen."

Een zoon en twee dochters, dus met de opvolging door de vijfde generatie zit het wel snor, toch? "Dat weten we nog niet", zegt Christ-Jan. "Ze kunnen allemaal goed studeren en we laten ze eerst maar eens ontdekken wat ze willen. Tot nu toe heeft er nog niemand geroepen dat ze het over willen nemen. Ik vind alles goed en ga ze zeker niet dwingen."